Dat zijn we nu. We hebben ons uitgeschreven uit de basisadministratie van Nederland per 31 december. We worden geen Fransen, we houden gewoon een Nederlands paspoort. Maar we wonen definitief niet meer in Nederland. We hebben even gewacht met uitschrijven omdat ik de zorgverzekering nog moest regelen.
In Frankrijk hoef je je nergens in te schrijven, ze hebben geen burgerlijke stand hier. Alleen als je wilt stemmen - wij mogen stemmen voor Europa en voor de gemeenteraad - moet je je inschrijven. Misschien doe ik dat tzt wel. Ik wil wel eens zien hoe dat stemmen hier gaat.
De zorgverzekering is een verhaal apart. Normaal betaalt de werkgever een deel van je salaris aan zorgverzekering en jij betaalt de rest zelf. In Frankrijk hebben wij geen inkomen, dus daar kunnen ze niets van inhouden. Dat hebben ze Europees geregeld met verdragen. Ik heb een inkomen uit Nederland en Nederland houdt een bedrag voor de zorgverzekering in. Het werkgevers- én het werknemersdeel. In totaal bruto € 650 per maand ongeveer. Daar gaat misschien iets af aan heffingskortingen, dat is me niet duidelijk. Dan krijgen we voor dat bedrag de zorg in Frankrijk, zo zit dat verdrag in elkaar. Het grootste deel van het bedrag is voor AWBZ en dat hebben ze niet in Frankrijk. Jammer maar helaas, ik betaal dat toch. In Frankrijk vinden ze dat de kinderen voor hun ouders moeten zorgen. Dus Petra en Erik: dokken als ik in een tehuis terecht kom.
Ik moest de zorgverzekering aanvragen bij het College voor Zorgverzekeringen in Nederland en na het verkrijgen van de nodige formulieren verder in Auch, de hoofdstad van de Gers. Gelukkig had ik me goed ingelezen op internet en ging dat in een keer goed. We wachten nu op onze Carte Vitale waarmee we basiszorg kunnen krijgen. Twee weken wachten, zei de meneer, en dat is al vier weken geleden. Zucht.
Ook de rest van de zorg is anders geregeld hier. De basisverzekering die we hebben, vergoedt maar een deel van de kosten. De meeste mensen verzekeren zich daarom bij: dat heet de mutualiteit. En tenslotte is er een deel dat je altijd zelf moet betalen. We hebben besloten om het bij de basiszorg te houden en maar eens te kijken hoe dat uitpakt. We zijn rijk genoeg om een tegenslag te dragen.
We zijn een weekje naar Nederland geweest om van alles te regelen en de hele familie te bezoeken. Dat was ook een test: willen we echt in Frankrijk blijven wonen? Het antwoord is eenduidig ja. Het is vooral de rust die ons trekt. Hier is het soms - als er even geen tractor, kettingzaag, pomp of partij vogels bezig is - echt doodstil. Daar wen je aan. Daar ga je van houden. En het weer is echt beter. Niet altijd, maar soms echt wel. En we vinden de Gers mooi. Het golvende landschap, de natuur, ik kan er elke dag van genieten.
Tenslotte, of eigenlijk om mee te beginnen, de mensen zijn aardig. We kennen het beeld van de norse Fransen, hier zijn het allemaal schatten. Ze houden zich niet aan afspraken, maar ze zijn echt aardig. Ik bel gewoon een buurvrouw op (woont een kilometer bij me vandaan, heb ik alleen over de telefoon gesproken, maar met RJ heeft ze wel eens gebabbeld) om te vragen of ze een week voor Moby de poes wil zorgen. Geen enkel probleem. Ze komt spontaan bij ons langs om de sleutel te halen en kennis te maken met de poes (en dus met mij). De poes is een pond aangekomen als we thuiskomen en zij laat een lief briefje achter (hoop dat het leuk is geweest, wat is de poes een schatje enz). Dus ik ga met een Nederlandse kaart (tulpen) met daarin een aardig bedrag en een zakje stroopwafels bij haar op bezoek. Ze schrok zich helemaal van het geld en wilde dat absoluut niet. Ook toen ik zei dat ik het nog eens wilde kunnen vragen: ze wilde absoluut geen geld. In Nederland was ik dat wel gewend, Adri en Annie waren ook zo: als je betaalt voor het verzorgen van de poes, dan doen we het niet meer. Ik heb met haar afgesproken dat zij ook zou bellen als ze iemand nodig heeft. En daar was ze blij mee, ze is weduwe, woont alleen en heeft af en toe wat huiselijke klusjes waar een man voor nodig is. Ik ben benieuwd.
Veel foto's dit keer, die je kunt bereiken door hier op te klikken. Niet chronologisch, maar op onderwerp gesorteerd. Anders wordt het zo'n warboel.
Een mooie herfst
Prachtig weer was het. Jammer om naar binnen te gaan en een blog te schrijven.
Dus heb ik dit keer alleen dit: foto's .
Dus heb ik dit keer alleen dit: foto's .
Wonen als Margriet in Frankrijk
J'habite à Taule, zeg ik in ons dorp. En buiten het dorp zeg ik: J'habite à Courrensan. Het is eigenlijk hetzelfde als de afgelopen twee jaar. Maar het gevoel is heel anders. We hebben nu een echte
toekomst hier. We zullen straks wonen in het werk dat RJ nu doet.
Sinds we definitief hier zijn, zijn onze dagindeling en onze werkzaamheden ongeveer hetzelfde gebleven. Roelof-jan werkt hele dagen in het hoofdhuis en ik doe het huishouden en de tuin. Ondanks het feit dat we nu stinkrijk zijn, blijven we zuinig met de uitgaven voor dit huis. Ooit zullen we het verkopen en dan willen we niet teveel verliezen.
Heel soms werken Roelof-jan en ik samen. Als een plank te lang is, houd ik het uiteinde even vast. Ik help mee de gipsplaten naar boven de sjouwen (via het balkon, het valt wel mee). Ik houdt de gipsplaten vast als RJ schroeft. Ik heb RJ geholpen de satelietschotel opnieuw uit te richten, als tegemoetkoming heb nu tijdelijk een tvtje met de BBC op de slaapkamer. Eigenlijk zou RJ een maatje zoeken om hem te helpen. Eigenlijk wel, ja.
Niet zuinig was de aankoop van een kachel. Iemand is bij ons komen kijken en heeft onze plannen helemaal op zijn kop gezet. We wilden een simpele kachel voor de woonkamer, die samen met de kachel in de keuken zou worden aangesloten op de schoorsteen. Maar dat mag niet, twee kachelpijpen in één schoorsteen. Hij overtuigde ons van zijn alternatief, eigenlijk hadden we geen keuze. We krijgen nu een inbouwkachel, die drie ruimtes gaat verwarmen: de woonkamer rechtstreeks en via twee buizen ook de keuken en het bureau van RJ. De kachel wordt ook helemaal ingebouwd, dat is wel een beetje jammer van onze rustieke schoorsteen - die overigens ook niet echt een beauty is.
Ze komen over een maand of zo de kachel plaatsen. Eerst moet er een gat in de vloer van de kamer (voor de buis naar de keuken) gemaakt worden. Gezien de dikke laag bewapend beton + isolatie die daar ligt een afschuwelijk karwei.
Al een hele tijd dans ik met mijn nieuwe oude autootje door het landschap. Zij volgt de hobbels in de wegen erg enthousiast, vandaar dat dansen. Ik ben er supertevreden mee, lekker klein, makkelijk op de smalle weggetjes hier en goed te parkeren. Zelfs Roelof vindt het leuk om erin te rijden.
We hebben twee offertes gevraagd voor een 'hangar annex schuur'. Het hangargedeelte is voor het parkeren van auto's en de aanhanger. De schuur is voor alle tuinspullen bedoeld. Het duurt nog even voordat hij gebouwd wordt, we moeten toestemming vragen via de gemeente. Het formulier ligt al klaar.
Roelof is gaan praten (lees: drinken) met Yves, dat is de man die ons het terrein achter onze tuin verkoopt. De schuur is op zijn terrein gepland, we willen het onderhand bezitten. Maar het is vendange (wijnoogst), dus hij heeft er nu geen tijd voor. Maar als dat voorbij is, belooft hij, dan komt het in orde. Ik geloof helemaal niks meer.
Samen hebben we een privéles Frans gevolgd van een mevrouw die in Eauze op de 'volksuniversiteit' ECLA les geeft. Maar we zijn teveel verwend door Corrie, onze vorige lerares. We hebben besloten dat Roelof zijn lessen schriftelijk voortzet bij Corrie, hij wil namelijk vooral leren schrijven. Ik wil juist leren praten en ga me daarom wat meer mengen onder de Fransen. Op de ECLA Frans volgen is geen optie, daar zijn we 'te goed' voor. Leuk toch!
Daarom ben ik op de ECLA gestart met een cursus (atelier noemen ze het) botanie. Het is een groep van ongeveer acht vrouwen en één man die samen lokale planten heel goed bekijken en bespreken. De leidster brengt een tas met één soort onkruid mee en wij kunnen aan de slag. Determineren, naamgeving, voorkomen, gebruik en plantenfamilies komen aan de orde. Maar ook alle kletskoek uit de buurt. Ze lijken het leuk te vinden dat ik meedoe, ze praten langzaam en duidelijk als ze zich tot mij richten en verbeteren vriendelijk mijn Frans. Ik leer dus drie dingen tegelijkertijd: determineren, de lokale roddels en Frans. Gelukkig zijn plantennamen voor een groot deel in Latijn, ik zoek dan in mijn flora de Nederlandse naam op en de gegevens en ik kan dus leuk meedoen. Afgelopen donderdag hebben we de Donzige Klis gedaan, een distel.
Onze derde huisbewoner, poes Moby, heeft zijn draai wel gevonden. Een heel groot deel van de tijd brengt hij door op de bank in de woonkamer. Toen hij daar eenmaal goed aan gewend was, kwam het gevaarlijke moment. De buitendeur werd opengezet. Aarzelend stapte Moby de zon in. Maar al snel werd hij blij, zelfs een ietsje te blij. Hij liep de eerste dag al een rondje rond het huis en wij zaten in paniek te wachten. Daarna weer gauw binnen. De tweede dag liep hij weg. RJ er achteraan, hij was al op het pad naar Courrensan (voor de kenners), drie- vierhonderd meter van huis. RJ heeft hem teruggelokt. Maar hij was zelf ook wat geschrokken en sindsdien blijft hij dicht bij huis. Als dank kreeg hij een poezendeurtje, en nu mag hij dus altijd buiten, ook 's nachts. Hij is wel erg aanhankelijk geworden, loopt ons na en wil op schoot zitten. Gisteren had hij een slang ontdekt. Hij mauwde dan als een gek, dus wij kwamen kijken. Al die belangstelling en een stok in zijn nek werd de slang teveel dus hij kroop onder de stenen. Maar Moby zal zelf moeten leren dat hij van slangen af moet blijven. Ze zijn bijna nooit giftig hier, maar ze kunnen lelijk bijten.
Ik kan nog een beetje opscheppen over het mooie weer, maar leven als Margriet in Frankrijk heeft ook nadelen. We zaten een paar dagen zonder telefoon en dus ook zonder internet. Een reparateur vond het probleem in een stel wrakke kabels ergens bij de buren (le Castellan). Hij was een wonder dat het tot nu toe gewerkt had. Onze internetverbinding deed het een tijdje fantastisch, maar nu is zijn reparatie waarschijnlijk ook uiteengewaaid. Over deze blog en de foto's heb ik uren gedaan,
maar toch kun je hier de foto's zien.
Sinds we definitief hier zijn, zijn onze dagindeling en onze werkzaamheden ongeveer hetzelfde gebleven. Roelof-jan werkt hele dagen in het hoofdhuis en ik doe het huishouden en de tuin. Ondanks het feit dat we nu stinkrijk zijn, blijven we zuinig met de uitgaven voor dit huis. Ooit zullen we het verkopen en dan willen we niet teveel verliezen.
Heel soms werken Roelof-jan en ik samen. Als een plank te lang is, houd ik het uiteinde even vast. Ik help mee de gipsplaten naar boven de sjouwen (via het balkon, het valt wel mee). Ik houdt de gipsplaten vast als RJ schroeft. Ik heb RJ geholpen de satelietschotel opnieuw uit te richten, als tegemoetkoming heb nu tijdelijk een tvtje met de BBC op de slaapkamer. Eigenlijk zou RJ een maatje zoeken om hem te helpen. Eigenlijk wel, ja.
Niet zuinig was de aankoop van een kachel. Iemand is bij ons komen kijken en heeft onze plannen helemaal op zijn kop gezet. We wilden een simpele kachel voor de woonkamer, die samen met de kachel in de keuken zou worden aangesloten op de schoorsteen. Maar dat mag niet, twee kachelpijpen in één schoorsteen. Hij overtuigde ons van zijn alternatief, eigenlijk hadden we geen keuze. We krijgen nu een inbouwkachel, die drie ruimtes gaat verwarmen: de woonkamer rechtstreeks en via twee buizen ook de keuken en het bureau van RJ. De kachel wordt ook helemaal ingebouwd, dat is wel een beetje jammer van onze rustieke schoorsteen - die overigens ook niet echt een beauty is.
Ze komen over een maand of zo de kachel plaatsen. Eerst moet er een gat in de vloer van de kamer (voor de buis naar de keuken) gemaakt worden. Gezien de dikke laag bewapend beton + isolatie die daar ligt een afschuwelijk karwei.
Al een hele tijd dans ik met mijn nieuwe oude autootje door het landschap. Zij volgt de hobbels in de wegen erg enthousiast, vandaar dat dansen. Ik ben er supertevreden mee, lekker klein, makkelijk op de smalle weggetjes hier en goed te parkeren. Zelfs Roelof vindt het leuk om erin te rijden.
We hebben twee offertes gevraagd voor een 'hangar annex schuur'. Het hangargedeelte is voor het parkeren van auto's en de aanhanger. De schuur is voor alle tuinspullen bedoeld. Het duurt nog even voordat hij gebouwd wordt, we moeten toestemming vragen via de gemeente. Het formulier ligt al klaar.
Roelof is gaan praten (lees: drinken) met Yves, dat is de man die ons het terrein achter onze tuin verkoopt. De schuur is op zijn terrein gepland, we willen het onderhand bezitten. Maar het is vendange (wijnoogst), dus hij heeft er nu geen tijd voor. Maar als dat voorbij is, belooft hij, dan komt het in orde. Ik geloof helemaal niks meer.
Samen hebben we een privéles Frans gevolgd van een mevrouw die in Eauze op de 'volksuniversiteit' ECLA les geeft. Maar we zijn teveel verwend door Corrie, onze vorige lerares. We hebben besloten dat Roelof zijn lessen schriftelijk voortzet bij Corrie, hij wil namelijk vooral leren schrijven. Ik wil juist leren praten en ga me daarom wat meer mengen onder de Fransen. Op de ECLA Frans volgen is geen optie, daar zijn we 'te goed' voor. Leuk toch!
Daarom ben ik op de ECLA gestart met een cursus (atelier noemen ze het) botanie. Het is een groep van ongeveer acht vrouwen en één man die samen lokale planten heel goed bekijken en bespreken. De leidster brengt een tas met één soort onkruid mee en wij kunnen aan de slag. Determineren, naamgeving, voorkomen, gebruik en plantenfamilies komen aan de orde. Maar ook alle kletskoek uit de buurt. Ze lijken het leuk te vinden dat ik meedoe, ze praten langzaam en duidelijk als ze zich tot mij richten en verbeteren vriendelijk mijn Frans. Ik leer dus drie dingen tegelijkertijd: determineren, de lokale roddels en Frans. Gelukkig zijn plantennamen voor een groot deel in Latijn, ik zoek dan in mijn flora de Nederlandse naam op en de gegevens en ik kan dus leuk meedoen. Afgelopen donderdag hebben we de Donzige Klis gedaan, een distel.
Onze derde huisbewoner, poes Moby, heeft zijn draai wel gevonden. Een heel groot deel van de tijd brengt hij door op de bank in de woonkamer. Toen hij daar eenmaal goed aan gewend was, kwam het gevaarlijke moment. De buitendeur werd opengezet. Aarzelend stapte Moby de zon in. Maar al snel werd hij blij, zelfs een ietsje te blij. Hij liep de eerste dag al een rondje rond het huis en wij zaten in paniek te wachten. Daarna weer gauw binnen. De tweede dag liep hij weg. RJ er achteraan, hij was al op het pad naar Courrensan (voor de kenners), drie- vierhonderd meter van huis. RJ heeft hem teruggelokt. Maar hij was zelf ook wat geschrokken en sindsdien blijft hij dicht bij huis. Als dank kreeg hij een poezendeurtje, en nu mag hij dus altijd buiten, ook 's nachts. Hij is wel erg aanhankelijk geworden, loopt ons na en wil op schoot zitten. Gisteren had hij een slang ontdekt. Hij mauwde dan als een gek, dus wij kwamen kijken. Al die belangstelling en een stok in zijn nek werd de slang teveel dus hij kroop onder de stenen. Maar Moby zal zelf moeten leren dat hij van slangen af moet blijven. Ze zijn bijna nooit giftig hier, maar ze kunnen lelijk bijten.
Ik kan nog een beetje opscheppen over het mooie weer, maar leven als Margriet in Frankrijk heeft ook nadelen. We zaten een paar dagen zonder telefoon en dus ook zonder internet. Een reparateur vond het probleem in een stel wrakke kabels ergens bij de buren (le Castellan). Hij was een wonder dat het tot nu toe gewerkt had. Onze internetverbinding deed het een tijdje fantastisch, maar nu is zijn reparatie waarschijnlijk ook uiteengewaaid. Over deze blog en de foto's heb ik uren gedaan,
maar toch kun je hier de foto's zien.
Taule wordt Thuis
Je spullen naar Frankrijk verhuizen is eigenlijk ongeveer hetzelfde als van Oudenbosch naar Raamsdonksveer verhuizen. Je ruimt eerst gigantisch op. En dan ook echt gigantisch. Alles wat je niet meer hebt, hoef je niet te verhuizen. Wij ruimden alles weg op drie manieren. Een enkele chantage: als jullie het mannetje niet nemen, gooien wij het weg. Het mannetje is een beeld in de tuin dat tot het erfgoed van de Van Dongens behoort. Een beetje verkopen: onze koper wilde wel een paar kasten en zo overnemen. Heel veel weggeven: wie wil een bankstel, een wasmachine, een fiets? Weggeven gaat ook heel goed op marktplaats.
Toen we nog maar een half huis over hadden, hebben we Hans van Errotrans met zijn maatje Koen en met zijn vrachtwagentje laten komen. Daar gaat 19 kuub in. Elk kubieke cm was gevuld met ons huishouden. De auto zat vol electronica en de aanhanger was gevuld met 'tuin'. Zo reden we naar het zuiden. Hans en Koen leegden de vrachtwagen in ruim een uur en bleven nog twee dagen vakantie vieren. Wij hebben daarna nog een beetje opgeruimd om dan ook weer terug te keren naar Oudenbosch.
Daar leverden we het huis op en namen poes Moby mee. Die werd al jammerend in één rit van 13 uur naar Taule gereden. Hij is nu al vijf dagen aan het bijkomen en aan zijn nieuwe omgeving aan het wennen. Hans en Koen hebben de grote bank van Roelof boven in de woonkamer gezet en daar ligt de poes nu dankbaar op. Toch een stukje thuis voor de arme Moby, die verder schrikkerig en onzeker tussen de opgestapelde rekken, dozen en tig andere spullen loopt. Maar op de bank voelt hij zich veilig en slaapt daar de dagen weg.
En, vraagt iedereen, hoe bevalt het om daar te wonen? Nou, we wonen hier niet. We kamperen deels in de annex, deels in het hoofdhuis. Want er moet nog heel wat afgebouwd worden. Wat nog eens extra bemoeilijkt wordt door het feit dat er dik 19 kuub spullen bij is gekomen. Ze staan grotendeels in de schuur/bijkeuken/eetkamer. Maar - helaas - toch ook wel in de rest van het huis.
Het werk is inmiddels al begonnen. In het 'bureau van Roelof', dat is de kamer naast de woonkamer op de eerste verdieping. De eerste steiger staat, de eerste emmer voegspul is geopend en de eerste afspraken met bouwvolk worden gemaakt. Roelof moet leren dat hij werk uit handen moet geven en dat is moeilijk. Maar vanwege zijn rug moet het echt.
Verder hebben we heel wat op het boodschappenlijstje staan. Een (oude) nieuwe auto voor mij, een kachel voor de woonkamer, vloerbedekking voor de slaapkamer (ligt er al in, soms gaat het heel snel). En natuurlijk heel veel gipsplaat, giboblokken, deuren, hout, verf, lijm, elektriciteitskabel, enz enz.
En er moet nog veel geregeld worden. We moeten een zorgverzekering voor buitenlanders aanvragen, de auto en aanhanger invoeren, een bedrijf zoeken dat de buitenkant van het huis voegt en het land van Yves zien te verwerven (nee, nog steeds niet).
Vanmiddag heb ik weer eens in mijn zwembadje gezeten. Het was dertig graden en in de zon zitten is nu eenmaal mijn doel. Dertig graden op 17 september. Zelfs Roelof deed een korte broek aan. We hebben geen spijt. We hebben de Jan Teunisstraat uit ons hoofd gezet en symbolisch van de navigator verwijderd. Thuis is nu Taule.
De foto's zijn op de volgende LINK te zien.
Vakantiegangers in Taule
Deze vakantie is voorbereid toen ik nog dacht dat we Taule zouden gaan verkopen. Het voelt heel goed dat we hier kunnen blijven. Ook de buren reageren enthousiast op de mededeling dat we hier voorgoed gaan wonen. We worden serieus genomen!
Het verhaal van Lonneke:
Edouard stuurde wat vakantiefoto's naar het thuisfront. Er werd duidelijk genoten in Taule! Zo werd er heerlijk gegeten, zowel buitens- als buitenshuis. Op de linkerfoto vermoed ik rauwe wortel als hoofdgerecht en een grote, witte steen toe:
Er was even sprake van wat spanningen; een deel van de familie werd verbannen naar een tentje in de tuin:
Maar vuur doet alle harten smelten, en al snel was het weer gezellig en onrustig in Taule:
En ondanks de nachtelijke, vurige avontuurtjes, werd er ook nog heel sportief gefietst. Bergop!
En dan werd er nog wat inspiratie opgedaan voor thuis. Wij verwachten bij thuiskomst...
... een levensgrote spiegel:
... een mooie nieuwe stoel:
... en binnen afzienbare tijd een oude, stenen brug in de tuin!
Tranen van verdriet of van vreugde?
Ruim twee jaar geleden hebben wij in
Frankrijk Taule gekocht. In de loop van die tijd is het veranderd
van ruïne in een heel leefbaar huis. Er moet natuurlijk nog heel wat aan
gebeuren.
Ook twee jaar geleden hebben we ons huis in Oudenbosch, ook wel genoemd 'het landgoed' en 'het paradijs', te koop gezet. Naarmate steeds meer potentiële kopers het afwezen, vrijwel altijd vanwege de rondweg, verloren we de moed. En juist nu we het besluit genomen hadden om Taule dan maar te verkopen, gebeurde het.
De ideale koper kwam, werd helemaal stapelgek op het paradijs en hij heeft afgelopen week zijn handtekening gezet. We kunnen nog een slagje om de arm houden, want hij moet natuurlijk nog betalen, maar formeel hebben we het huis in Oudenbosch verkocht.
We realiseren ons wat we achterlaten. Zoiets moois krijgen we nooit meer. We proberen nu te wennen aan het idee dat onze toekomst echt in Frankrijk ligt.
Vanaf half oktober wonen we in Taule, 32330 Courrensan, Frankrijk. Tegen die tijd sturen we nog wel een verhuisbericht.
Roelof-jan en Margriet
Ook twee jaar geleden hebben we ons huis in Oudenbosch, ook wel genoemd 'het landgoed' en 'het paradijs', te koop gezet. Naarmate steeds meer potentiële kopers het afwezen, vrijwel altijd vanwege de rondweg, verloren we de moed. En juist nu we het besluit genomen hadden om Taule dan maar te verkopen, gebeurde het.
De ideale koper kwam, werd helemaal stapelgek op het paradijs en hij heeft afgelopen week zijn handtekening gezet. We kunnen nog een slagje om de arm houden, want hij moet natuurlijk nog betalen, maar formeel hebben we het huis in Oudenbosch verkocht.
We realiseren ons wat we achterlaten. Zoiets moois krijgen we nooit meer. We proberen nu te wennen aan het idee dat onze toekomst echt in Frankrijk ligt.
Vanaf half oktober wonen we in Taule, 32330 Courrensan, Frankrijk. Tegen die tijd sturen we nog wel een verhuisbericht.
Roelof-jan en Margriet
Lentebezoek op Taule
Het is altijd weer leuk om te rapporteren over Taule. Het weer daar
is in grote lijnen hetzelfde als hier, alleen vijf graden warmer. Zo was
net als hier de maand maart warm en de maand april koud en nat.
Gelukkig werd Roelof wat afgeleid door het bezoek van neef Roel en van
Reina en haar kinderen. Het is veel gemakkelijker geworden om gasten te
ontvangen nu de slaapkamer en badkamer in het hoofdhuis klaar zijn. En
we hebben ook een goede oplossing gevonden voor slecht weer: een tafel
in de 'bijkeuken' en verwarming en licht daar, gaven ons de
mogelijkheid om hele avonden lekker spelletjes te doen met Reina en de
kids. Overigens brachten die zulk prachtig weer mee dat we ook nog bij
het kampvuur gezeten hebben.
Roelof-jan bleef het hele voorjaar op Taule. Hij heeft al die tijd last gehad van zijn rug en van onze besluiteloosheid. Het eerste was het ergste. De slaapkamer is nu wel goeddeels af en hij heeft ook nieuwe luiken gemaakt. Maar de steeds terugkerende pijn in de rug is wel een indicatie dat hij fysiek niet geschikt is voor dit soort werk. Dus we besteden veel tijd met nadenken over de toekomst.
De aankoop van het stuk land achter onze tuin (tot de beek) is opnieuw vertraagd. De hypotheekgever van de verkoper moet nog toestemming geven voor de verkoop, en dat duurt inmiddels al drie maanden. Bovendien had die toestemming ook wel een jaar eerder gevraagd kunnen worden. Het stuk land is 'verkocht' en aan de notaris betaald op 19 april 2010. Inmiddels heeft Yves, de verkoper, het land ontruimd en ons toestemming gegeven het te betreden. Roelof-jan is dus gewoon doorgegaan met het wegknippen van bramen en sleedoorn, zodat we al een aardig rondje kunnen lopen. Maar we kunnen natuurlijk nog niet met grote machines het terrein op en bijvoorbeeld een boomgaard planten.
Deze zomer blijft Roelof-jan in Oudenbosch. Ik ga begin juli met Erik en Katelyn naar Taule en kom half augustus met Petra en haar gezin terug. In die tussentijd ontvang ik bijna al mijn broers en zussen met aanhang. Echt vakantie!
De foto's kun je via deze link bereiken.
Roelof-jan bleef het hele voorjaar op Taule. Hij heeft al die tijd last gehad van zijn rug en van onze besluiteloosheid. Het eerste was het ergste. De slaapkamer is nu wel goeddeels af en hij heeft ook nieuwe luiken gemaakt. Maar de steeds terugkerende pijn in de rug is wel een indicatie dat hij fysiek niet geschikt is voor dit soort werk. Dus we besteden veel tijd met nadenken over de toekomst.
De aankoop van het stuk land achter onze tuin (tot de beek) is opnieuw vertraagd. De hypotheekgever van de verkoper moet nog toestemming geven voor de verkoop, en dat duurt inmiddels al drie maanden. Bovendien had die toestemming ook wel een jaar eerder gevraagd kunnen worden. Het stuk land is 'verkocht' en aan de notaris betaald op 19 april 2010. Inmiddels heeft Yves, de verkoper, het land ontruimd en ons toestemming gegeven het te betreden. Roelof-jan is dus gewoon doorgegaan met het wegknippen van bramen en sleedoorn, zodat we al een aardig rondje kunnen lopen. Maar we kunnen natuurlijk nog niet met grote machines het terrein op en bijvoorbeeld een boomgaard planten.
Deze zomer blijft Roelof-jan in Oudenbosch. Ik ga begin juli met Erik en Katelyn naar Taule en kom half augustus met Petra en haar gezin terug. In die tussentijd ontvang ik bijna al mijn broers en zussen met aanhang. Echt vakantie!
De foto's kun je via deze link bereiken.
Er waait een koude wind over Taule
Het heeft wat tijd gekost dit keer voordat ik weer een blog over Taule maakte. Dat komt omdat Roelof-jan en ik het niet eens zijn over de vervolgstappen. En ik schrijf deze blog, dus echt neutraal wordt hij niet. Maar ik probeer een en ander te beschrijven.
Het verschil van mening gaat over de eventuele verkoop van Taule. Er is een makelaar op bezoek geweest die het huis op een verkoopprijs schatte die € 50.000 lager ligt dan wat we zelf geïnvesteerd hebben. Dan reken ik het werk van RJ niet eens mee. Ik wil Taule liever behouden. Ik vraag RJ om het langzaam af te maken en afwisselend in Frankrijk en Nederland te wonen. Ik denk dat een afgemaakt huis voor onszelf heel waardevol is en als we het eventueel alsnog willen verkopen misschien ook meer oplevert. RJ wil het advies van de makelaar volgen. Die geeft aan dat het verstandig is om niets meer te investeren, want een eventuele koper kan dan de eigen wensen realiseren. Ook adviseerde hij om een paar visueel storende aspecten aan te passen, zoals het opruimen van de tuin en het huis en de annex helemaal af te maken.
De reden dat RJ Taule wil verkopen, is dat het huis in Oudenbosch de eerstkomende jaren vrijwel zeker niet verkocht wordt. Alhoewel we het financieel wel kunnen dragen, willen we allebei niet twee huizen hebben. RJ zegt dat hij weliswaar geld moet toegeven op Taule, maar veel minder dan op het huis in Oudenbosch. Hij wil het huis in Oudenbosch eventueel uit de verkoop halen.
Roelof heeft een nieuwe planning gemaakt en gaat nu de adviezen van de makelaar opvolgen. Eerst maakt hij de slaapkamer af. Samen met de nieuwe badkamer is er nu een prima logeergelegenheid op Taule. Hij wilde ook een keuken gaan bouwen, maar daar steekt hij nu dus geen geld in.
We waren op een heel verkeerde tijd naar Frankrijk gegaan. Dat was zeker niet bevorderlijk voor een goede discussie. Normaal kan het in februari wel tot 20 graden worden en nu was het -12. Heel uitzonderlijk, ook al omdat er sneeuw lag en dat was nog nooit vertoond. Niet het ideale weer om in een door en door koud huis aan het werk te gaan. Misschien juist daardoor kreeg Roelof-jan het na twee weken in heel ernstig zijn rug en dat is nu, na vier weken, nog niet beter.
We geven onszelf nu een lange tijd om na te denken. Misschien vraagt hij nog een andere makelaar om te komen kijken. En deze zomer gaat Roelof in Nederland wonen en ik een tijd in Frankrijk. Misschien gebeurt er in de tussentijd iets dat ons helpt een goed besluit te nemen. Hij kan dan lekker in de tuin werken en ik kan vakantie vieren met bezoekers.
Natuurlijk zijn er wel foto's gemaakt. En die kun je via deze LINK bekijken.
Het verschil van mening gaat over de eventuele verkoop van Taule. Er is een makelaar op bezoek geweest die het huis op een verkoopprijs schatte die € 50.000 lager ligt dan wat we zelf geïnvesteerd hebben. Dan reken ik het werk van RJ niet eens mee. Ik wil Taule liever behouden. Ik vraag RJ om het langzaam af te maken en afwisselend in Frankrijk en Nederland te wonen. Ik denk dat een afgemaakt huis voor onszelf heel waardevol is en als we het eventueel alsnog willen verkopen misschien ook meer oplevert. RJ wil het advies van de makelaar volgen. Die geeft aan dat het verstandig is om niets meer te investeren, want een eventuele koper kan dan de eigen wensen realiseren. Ook adviseerde hij om een paar visueel storende aspecten aan te passen, zoals het opruimen van de tuin en het huis en de annex helemaal af te maken.
De reden dat RJ Taule wil verkopen, is dat het huis in Oudenbosch de eerstkomende jaren vrijwel zeker niet verkocht wordt. Alhoewel we het financieel wel kunnen dragen, willen we allebei niet twee huizen hebben. RJ zegt dat hij weliswaar geld moet toegeven op Taule, maar veel minder dan op het huis in Oudenbosch. Hij wil het huis in Oudenbosch eventueel uit de verkoop halen.
Roelof heeft een nieuwe planning gemaakt en gaat nu de adviezen van de makelaar opvolgen. Eerst maakt hij de slaapkamer af. Samen met de nieuwe badkamer is er nu een prima logeergelegenheid op Taule. Hij wilde ook een keuken gaan bouwen, maar daar steekt hij nu dus geen geld in.
We waren op een heel verkeerde tijd naar Frankrijk gegaan. Dat was zeker niet bevorderlijk voor een goede discussie. Normaal kan het in februari wel tot 20 graden worden en nu was het -12. Heel uitzonderlijk, ook al omdat er sneeuw lag en dat was nog nooit vertoond. Niet het ideale weer om in een door en door koud huis aan het werk te gaan. Misschien juist daardoor kreeg Roelof-jan het na twee weken in heel ernstig zijn rug en dat is nu, na vier weken, nog niet beter.
We geven onszelf nu een lange tijd om na te denken. Misschien vraagt hij nog een andere makelaar om te komen kijken. En deze zomer gaat Roelof in Nederland wonen en ik een tijd in Frankrijk. Misschien gebeurt er in de tussentijd iets dat ons helpt een goed besluit te nemen. Hij kan dan lekker in de tuin werken en ik kan vakantie vieren met bezoekers.
Natuurlijk zijn er wel foto's gemaakt. En die kun je via deze LINK bekijken.
Abonneren op:
Posts (Atom)