J'habite à Taule, zeg ik in ons dorp. En buiten het dorp zeg ik: J'habite à Courrensan. Het is eigenlijk hetzelfde als de afgelopen twee jaar. Maar het gevoel is heel anders. We hebben nu een echte
toekomst hier. We zullen straks wonen in het werk dat RJ nu doet.
Sinds we definitief hier zijn, zijn onze dagindeling en onze werkzaamheden ongeveer hetzelfde gebleven. Roelof-jan werkt hele dagen in het hoofdhuis en ik doe het huishouden en de tuin. Ondanks het feit dat we nu stinkrijk zijn, blijven we zuinig met de uitgaven voor dit huis. Ooit zullen we het verkopen en dan willen we niet teveel
verliezen.
Heel soms werken Roelof-jan en ik samen. Als een plank te lang is, houd
ik het uiteinde even vast. Ik help mee de gipsplaten naar boven de
sjouwen (via het balkon, het valt wel mee). Ik houdt de gipsplaten vast
als RJ schroeft. Ik heb RJ geholpen de satelietschotel opnieuw uit te
richten, als tegemoetkoming heb nu tijdelijk een tvtje met de BBC op de
slaapkamer. Eigenlijk zou RJ een maatje zoeken om hem te helpen.
Eigenlijk wel, ja.
Niet zuinig was de aankoop van een kachel. Iemand is bij ons komen kijken
en heeft onze plannen helemaal op zijn kop gezet. We wilden een simpele
kachel voor de woonkamer, die samen met de kachel in de keuken zou
worden aangesloten op de schoorsteen. Maar dat mag niet, twee
kachelpijpen in één schoorsteen. Hij overtuigde ons van zijn alternatief,
eigenlijk hadden we geen keuze. We krijgen nu een inbouwkachel, die
drie ruimtes gaat verwarmen: de woonkamer rechtstreeks en via twee
buizen ook de keuken en het bureau van RJ. De kachel wordt ook helemaal
ingebouwd, dat is wel een beetje jammer van onze rustieke schoorsteen -
die overigens ook niet echt een beauty is.
Ze komen over een maand of zo de kachel plaatsen. Eerst moet er een gat in de vloer van de kamer (voor de buis naar de keuken) gemaakt worden. Gezien de dikke laag bewapend beton + isolatie die daar ligt een afschuwelijk karwei.
Al een hele tijd dans ik met mijn nieuwe oude autootje door het
landschap. Zij volgt de hobbels in de wegen erg enthousiast, vandaar dat
dansen. Ik ben er supertevreden mee, lekker klein, makkelijk op de
smalle weggetjes hier en goed te parkeren. Zelfs Roelof vindt het leuk
om erin te rijden.
We hebben twee offertes gevraagd voor een 'hangar annex schuur'. Het hangargedeelte is voor het parkeren van auto's en de aanhanger. De schuur is voor alle tuinspullen bedoeld. Het duurt nog even voordat hij gebouwd wordt, we moeten toestemming vragen via de gemeente. Het formulier ligt al klaar.
Roelof is gaan praten (lees: drinken) met Yves, dat is de man die ons het terrein achter onze tuin verkoopt. De schuur is op zijn terrein gepland, we willen het onderhand bezitten. Maar het is vendange (wijnoogst), dus hij heeft er nu geen tijd voor. Maar als dat voorbij is, belooft hij, dan komt het in orde. Ik geloof helemaal niks meer.
Samen hebben we een privéles Frans gevolgd van een mevrouw die in Eauze op de 'volksuniversiteit' ECLA les geeft. Maar we zijn teveel verwend door Corrie, onze vorige lerares. We hebben besloten dat Roelof zijn lessen schriftelijk voortzet bij Corrie, hij wil namelijk vooral leren schrijven. Ik wil juist leren praten en ga me daarom wat meer mengen onder de Fransen. Op de ECLA Frans volgen is geen optie, daar zijn we 'te goed' voor. Leuk toch!
Daarom ben ik op de ECLA gestart met een cursus (atelier noemen ze het) botanie. Het is een groep van ongeveer acht vrouwen en één man die samen lokale planten heel goed bekijken en bespreken. De leidster brengt een tas met één soort onkruid mee en wij kunnen aan de slag. Determineren, naamgeving, voorkomen, gebruik en plantenfamilies komen aan de orde. Maar ook alle kletskoek uit de buurt. Ze lijken het leuk te vinden dat ik meedoe, ze praten langzaam en duidelijk als ze zich tot mij richten en verbeteren vriendelijk mijn Frans. Ik leer dus drie dingen tegelijkertijd: determineren, de lokale roddels en Frans. Gelukkig zijn plantennamen voor een groot deel in Latijn, ik zoek dan in mijn flora de Nederlandse naam op en de gegevens en ik kan dus leuk meedoen. Afgelopen donderdag hebben we de Donzige Klis gedaan, een distel.
Onze derde huisbewoner, poes Moby, heeft zijn draai wel gevonden. Een heel groot deel van de tijd brengt hij door op de bank in de woonkamer. Toen hij daar eenmaal goed aan gewend was, kwam het gevaarlijke moment. De buitendeur werd opengezet. Aarzelend stapte Moby de zon in. Maar al snel werd hij blij, zelfs een ietsje te blij. Hij liep de eerste dag al een rondje rond het huis en wij zaten in paniek te wachten. Daarna weer gauw binnen. De tweede dag liep hij weg. RJ er achteraan, hij was al op het pad naar Courrensan (voor de kenners), drie- vierhonderd meter van huis. RJ heeft hem teruggelokt. Maar hij was zelf ook wat geschrokken en sindsdien blijft hij dicht bij huis. Als dank kreeg hij een poezendeurtje, en nu mag hij dus altijd buiten, ook 's nachts. Hij is wel erg aanhankelijk geworden, loopt ons na en wil op schoot zitten. Gisteren had hij een slang ontdekt. Hij mauwde dan als een gek, dus wij kwamen kijken. Al die belangstelling en een stok in zijn nek werd de slang teveel dus hij kroop onder de stenen. Maar Moby zal zelf moeten leren dat hij van slangen af moet blijven. Ze zijn bijna nooit giftig hier, maar ze kunnen lelijk bijten.
Ik kan nog een beetje opscheppen over het mooie weer, maar leven als Margriet in Frankrijk heeft ook nadelen. We zaten een paar dagen zonder telefoon en dus ook zonder internet. Een reparateur vond het probleem in een stel wrakke kabels ergens bij de buren (le Castellan). Hij was een wonder dat het tot nu toe gewerkt had. Onze internetverbinding deed het een tijdje fantastisch, maar nu is zijn reparatie waarschijnlijk ook uiteengewaaid. Over deze blog en de foto's heb ik uren gedaan,
maar toch kun je hier de foto's zien.