Een trap enzovoort

Jullie vinden dat heel gewoon, een trap in de hal. Maar wij hebben hier drie jaar geleefd met een trap die je steeds goed moest uitleggen. Het was een tijdelijke trap. Onderweg omhoog moest je zorgvuldig over een balkje stappen, vanaf daar liepen de treden een beetje scheef en de laatste tree moest je met een grote stap nemen. Toch heeft die trap nooit problemen gegeven, Roelof is duizenden keren omhoog en omlaag gegaan met zijn armen vol spullen zonder een keer te struikelen en ook alle bezoek had die gekke trap al gauw onder de knie.

Maar er moest natuurlijk een echte trap komen. We hebben op drie plaatsen een offerte laten maken, die gaven geen of een fout resultaat. Het was ook niet gemakkelijk. Het trapgat boven was drie jaar geleden gemaakt en was wat aan de kleine kant. Ook moest de trap een draai van 90 graden maken.

Onze buurman Aymerique, metselaar, stelde voor een trap van beton te maken, dat kon hij zelf wel. Hij maakte een tekening. Ik wilde geen betonnen trap, het was ook een echte metselaarsoplossing.
Maar gelukkig kreeg Roelof een idee, door de tekening van Aymerique. Hij kon zelf wel een trap maken, gewoon van hout. Hij studeerde wekenlang op de tekening en veranderde hem zodat die ook echt in de hal paste. Hij tekende op de muren hoe de trap moest gaan lopen, zelfs nog eens nadat de gipsplaat was geplaatst, want door elke verandering, veranderde ook iets aan de trap. Hij werkte met timmermansogen, driehoeken en heel veel meten. En toen hij uitgedacht en uitgetekend was, timmerde hij uit een stapel lange latten, speciaal hiervoor gekocht, in drie dagen een trap. De treden zijn niet ingefreesd, maar met hoekijzers aan de zijkanten vastgeschroefd. Maar hij is stevig en vooral: hij klopt. Alle treden staan even ver van elkaar, alles is recht en hij is niet steil. Ik ben heel erg trots op hem, een trap is wel zo'n beetje het moeilijkste ding om te maken en echt specialistenwerk.

Kijk zelf naar de volgende fotoserie: Zo maak je een trap in de hal
(je krijgt waarschijnlijk een beeld met alle foto's tegelijk, dat is makkelijk als je oppervlakkig wilt kijken. Als je alle foto's  afzonderlijk wilt zien met de bijschriften rechtsbovenaan, klik dan op de eerste foto en ga zo verder door het album).

De afgelopen zomer en herfst waren er ook veel dagen 'tussendoor'. We wachtten op de vergunning voor de bouw van de schuur, we wachtten op de start van de bouw van de schuur, we hadden tijd tussen alle bezoeken door. Wat doet een klusser dan? Hij gaat van alles en nog wat kopen en maken. Hij heeft zijn kamer opgesierd met planten en schilderijen. We gingen samen drie dagen naar de Ardeche om een tractor te kopen. De annex is helemaal veranderd en opgeknapt. En allerlei kantjes en randjes, zoals rond de trap, werden afgewerkt. Enzovoort. Samengevat in de volgende fotoserie: Kijken, kijken en ook kopen

Sinds gisteren heeft de schuur buiten een gedeeltelijk dak.

Maar die krijgt een eigen blog als hij zo'n beetje klaar is.

Zoek de verschillen

Vrijdag 4 oktober

 Vrijdag 25 oktober

Zonnebloemen en bezoek

Het was een mooie zomer met veel zonnebloemen en we kregen veel bezoek. Het was allemaal erg gezellig en daarom krijgen zij een aparte serie foto's  HIER.

Beestjes

Er zijn hier veel beestjes waar we niet aan gewend zijn. Links een slang die Roelof uit de put ´harkte´. Dood.
Rechts een foto van een ´vangweb´. Aan de linkerkant ervan zit een fuik waar de spin zit.

 De rups van een pijlstaartvlinder. Aan het einde van zijn lijf zit een geel staartje.

 Een spin met rare kleuren.

 Een kolibri-vlinder. Komt ook in Nederland voor. De vlinder kan stilhangen in de lucht net als een kolibri.

 Dit beestje wandelde uit mijn witte breiwerk. Ik dacht dat het een pluisje was. Hij is een paar millimeter lang. Een vlo?

Tegen het plafond van het terras steken de rare beesten mooi af.

Dit is een kikkertje dat hier Rainette genoemd wordt (in tegenstelling tot grenouille voor gewone kikkers). Hij woont in de geraniums, waar ik hem regelmatig tegenkom als ik water geef.

De nieuwe keuken

We zijn op weg naar een tweede hittegolf dit jaar. Het wordt volgende week 36 graden, nu is het 32 graden. Ik zit lekker binnen, blogs te schrijven. Straks ga ik in mijn zwembadje zitten lezen en sudokus doen - ik durf niet met een tablet in het water. 's Morgens en 's avonds is het hier heerlijk, warm genoeg om met een hemdje aan buiten te zitten, koel genoeg om te genieten.

Het is een vrolijke tijd, want sinds kort weten we dat Katelyn en Erik zwanger zijn van een 'babygirl'. Ze is begin januari uitgeteld. Ik zal eens de reismogelijkheden van Frankrijk naar Singapore gaan onderzoeken.

Roelof is juist klaar met het maken van een plafond onder het balkon, dus even wat extra foto's:

Hij vindt het zelf niks, plastic schroten. Maar voor buiten zijn er geen andere plafondmaterialen. Ik vind het prima, het is netjes en heel licht.

Maar daar gaat deze blog helemaal niet over. Wel over de nieuwe keuken. Die wordt dit weekend voor het eerst echt gebruikt, er moeten nog wat dingetjes worden afgewerkt. Maar ik geniet al volop van de afwasmachine!

HIER kun je de foto's zien van de nieuwe keuken. Google foto's is veranderd, ik hoop dat het goed gaat! 

Feest in Courrensan

Elk jaar is er feest in elk dorp van de Gers - misschien wel in heel Frankrijk. Het feest van Courrensan duurt van dinsdag tot en met zondag, ergens in juli. De activiteiten zijn dit jaar loto (bingo), een mini-volleybaltoernooi, petanque (dat in Nederland vreemd genoeg jeu de boules heet), een avondje salsa, een bal disco en een balade vtt (rondje met de mountainbike). Altijd is er wel iets te eten en er worden verschillende maaltijden georganiseerd door verschillende groepen. Het geheel wordt afgesloten met een grandioos vuurwerk.

Dit jaar zit ik in de groep van het comité des fêtes die een nieuwe maaltijd aanbiedt. En wel op de woensdagavond. We hebben drie vergaderingen, waar ik eerst van schrok en vervolgens van geniet. Iedereen praat tegelijk, en ik ben al blij als ik weet wat het onderwerp is waar ze over praten. Gelukkig zijn er nog heel wat andere buitenlanders in het comité, een Belgische, een Engelse en een Amerikaanse. Wij doen niks dan lachen.

De eerste vergadering is gewijd aan het vaststellen van het menu. Elk gerecht wordt enthousiast bediscussieerd. Maar het centrale gerecht is natuurlijk eend. Hier wordt hij op het feest gebakken:

Over twee dingen raken we het niet eens: wie mag de appeltaart maken en welke kaas kiezen we. Aan deze twee onderwerpen wordt de tweede vergadering gewijd. Iedereen die dat wil, bakt een appeltaart met de rondgebrachte ingrediënten en . De appeltaarten worden serieus geproefd en met handopsteken kiezen we de appeltaart van Sylvain:

Maar Jean mag hem helpen, zij kan het ook wel. Eerst het deeg neerleggen (kun je hier overal kant en klaar kopen), dan wat appelmoes, daarna de verse appelstukjes neerleggen en na het bakken afstrijken met verdunde abrikozenjam (voor de glans):

Olivia, onze voorzitster, nam twee kazen mee naar de vergadering. Maar hierover staken de stemmen. Ik was de laatste die proefde en besluit dat de brebis (schapenkaas) moet winnen, want dat is echt Frans. Eensgezind besloot men toen toch de vache (koeienkaas) te nemen want dat is aardig voor de toeristen. RJ, die op de dag zelf komt helpen, snijdt de kaas:

Pas op de derde vergadering bespreken we heel even de reclame en de organisatie. Verder was men nog steeds over het eten bezig, maar nu in de zin van wat moeten we wanneer klaarmaken. Want alles moet supervers op tafel komen.

Ik had bedacht dat de reclame ook in het Nederlands en Engels moet, voor de toeristen. Dat nemen ze over. Ook probeerde ik de reclame wat publieksvriendelijk te maken, maar dat lukt niet helemaal, ze willen bijvoorbeeld de folder persé beginnen met 'de feestcommissie':

Helaas werden de folders zwart-wit gekopieerd, waardoor de grappige vlaggetjes helemaal wegvallen. Ik verdeelde de folders in Gondrin en Montréal, bij de campings, de toeristeninformatie, de bakkers en de kappers. Leuk om te doen want iedereen hier is erg aardig.

Uiteindelijk vertelt een groep van zes Nederlanders mij, dat ze speciaal zijn gekomen omdat de reclame in het Nederlands was. Op een totaal van 165 deelnemers is dat aardig, maar niet indrukwekkend.

Op de grote dag, woensdag 17 juli, zijn we bijna de hele dag aan het voorbereiden. Olivia had een lijstje van werkzaamheden en bijbehorende mensen gemaakt en dat klopt aardig. We togen aan het werk.

Zo wast Fiona de sla:

De kinderen doen een vork, mes en lepel in een servetje:

Ik help Madeleine met het snijden van friet:

Sommigen hangen een beetje rond, sorry, ze helpen bij het proeven van het bier:

Alles was mooi op tijd klaar. Sylvie en ik doen de acceuil (ontvangst). Sylvie omdat ze iedereen kent en ik omdat ik vier talen spreek. Er komen toch geen Duitsers, dus ik kan dat rustig zeggen. Sylvie zorgt voor de betaling en ik deel de tickets (spreek uit tiekets) uit. Aan tafel kan men dan het ticket omruilen voor een bord en bestek. Net voor we begonnen, bleek dat niemand tickets had. Ik stelde toen voor dat ik een bord en bestek zou uitgeven in plaats van een ticket. Dat ging prima, dus ik denk dat ik dat heb ingevoerd voor alle maaltijden:

Alles was minstens een uur later dan gepland, maar dat vinden Fransen alleen maar leuk, geloof ik. De bottleneck was natuurlijk de friet. Die werd op twee plaatsen gebakken, hier het team van Stephanie (Belgische, zij mocht natuurlijk bakken), Nadege (die mocht het zout er in doen en omschudden) en RJ, die mocht serveren:

Het was een grandioos succes. Het comité had gelijk gehad met de grote nadruk die ze gelegd hadden op de kwaliteit van het eten. Voor 165 mensen is een goede en vooral verse maaltijd klaargemaakt. Iedereen gaf daarover complimenten en niemand zeurde dat het zo lang duurde. De organisatie liep vanzelf goed. We hadden genoeg vrijwilligers.

RJ en ik vertrokken na twaalven, ik was bekaf. Maar toen zaten nog bijna alle tafels vol.

Van het opruimen op donderdag heb ik geen foto's gemaakt. Dat is in elk land hetzelfde!

Op blote voeten buiten, als het mooi weer wordt

Leven op betonnen vloeren heeft zo zijn nadelen. Overal stof. Alles wat je erop neerzet wordt wit. Maar gelukkig is het hier tegeltijd geworden. Na twee jaar op beton, is er nu een echt betegeld terras. Waar ik op blote voeten op kan lopen. Als het mooi weer is.

Dat is het niet vaak. Terwijl Nederland een koud voorjaar had, hadden wij water, water en weer water.

Terwijl ik deze foto maakte, zongen de wielewalen in de populieren, heel bijzonder. Het zijn doortrekkers, ze blijven hier normaal maar even. Ze bleven vier weken. Het was te slecht weer om verder te gaan.

Het is 10 juni en de rivier  heeft de weg nog overstroomd. Maar ik heb besloten dat het nu afgelopen is.  Ik ga  nadenken waar en hoe ik het zwembad ga plaatsen. Kijken jullie maar naar de enorme serie foto´s.

De foto´s via: deze link

Geluk deel twee

Deze blog is geplaatst op 29 mei 2013 op de blog van TeLandTerZeeTermeer

Het echte geluksgevoel komt pas nadat er eerst iets fout gegaan is. Mijn tablet crashte. Ik was absoluut verslaafd aan het ding. Het was mijn krant, computer, radio, tv, boek, puzzelboek, encyclopedie, muziekspeler, you name it, het zat allemaal in die tablet. Wat de smartphone voor de jeugd is, was de tablet voor mij. Roelof was verbaasd dat ik geen ontwenningsverschijnselen kreeg want `als je jou zag was dat ding nooit meer dan een meter van je vandaan`. Eerst probeerde ik natuurlijk van alles om hem weer aan de praat te krijgen, daarna naar de winkel, daarna naar Samsung France. Daar beweerden ze dat hij niet gemaakt kon worden omdat hij uit een ander continent kwam. Ik heb hem namelijk in Singapore gekocht.
Dus er moest een nieuwe komen. Heel internet heb ik afgezocht, voor ongeveer € 300 kon ik dezelfde nog eens kopen. Roelof adviseerde mij om "als ik toch eens in Auch was, om het daar te proberen".  Maar in Auch kon ik op internet echt niks vinden.

Vandaag was een Auch-dag. Een belangrijke dag want ik ging naar de prefecture, een soort provinciehuis. Ik ging de allerlaatste hand leggen op het allerlaatste verhuisdossier. De aanhangwagen kon formeel worden ingevoerd voor een Franse kentekenplaat. Daar is een half jaar ellende aan voorafgegaan met de R.D.W., de D.R.E.A.L., de D.R.I.R.E. en de C.T. zodat we een dossier hebben van een paar cm. En alles lukte wonderwel bij de prefecture. Ik kreeg het formulier waarmee een kentekenplaat gemaakt kon worden en het kentekenbewijs volgt over de post. Weet je nog dat Edouard met die aanhanger helemaal naar Nederland reed terwijl hij niet achteruit kon rijden? Dat was de start van deze procedure.

Hé dit verhaal ging toch over een tablet? Ja, ja, dat komt wel weer.

Omdat ik toch in Auch was, heb ik meteen een schilderijlijst met de onmogelijke maat van 60x60 cm opgehaald om een borduurwerk in te lijsten. Jullie vinden dat gewoon, maar hier moet alles in het Frans en alles is anders geregeld. Zo'n lijst moet besteld worden, dat duurt quinze jours. Alles hier duurt quinze jours, dat is ongeveer zes weken. Ze zullen bellen, zeggen ze dan, maar ze bellen nooit. Dus moest ik zelf bellen. Ik kon hem ophalen, maar die winkel is op een plek waar je geen auto kunt neerzetten vanwege de grote drukte. Dus ging ik te voet naar de winkel, betaalde hem en sprak af dat ik later met de auto langs zou komen om hem op te halen. En het dubbel parkeren lukte gelukkig, dus de lijst kwam veilig en droog achterin mijn auto. We hadden namelijk net een wolkbreuk.

En dat kenteken en die tablet, ik word hier helemaal warrig van. Ja sorry, ik word ook een dagje ouder.

Oh ja, vandaag is Adrienne jarig en ik had een kaartje voor haar geschreven. Vandaag pas, want ze wil helemaal niet jarig zijn. Laat ik nou precies waar ik dubbel geparkeerd stond, een gele brievenbus zien! Daar had ik net in heel Auch naar gezocht. De kaart in de bus dus.

En ik ben die tablet heus niet vergeten hoor.

Toen naar de grote Leclerc in Auch, dat is een supersupermarkt met daarbij nog twee extra gebouwen, een voor autospullen en de ander voor elektronica. Eerst het kenteken laten maken. Een echt Gers kenteken met 32 erop, het nummer van de Gers. Helemaal trots kwam ik buiten. Dat hadden Roelof en ik toch maar mooi voor mekaar gekregen. Een aanhangwagen invoeren in Frankrijk is volgens kenners onmogelijk, je kan hem beter achterlaten in Nederland.

En dan .... ja daar kom ik nou op.

Oh ja, naast de autoshop kon ik wel even naar de tablets kijken. Het was vijf voor twaalf en om twaalf uur (dat is kwart over twaalf in Frankrijk) gaat de winkel dicht. Dus ik stevende meteen op een meneer af en vroeg of ze ook Samsung tablets hadden. Trots liet hij een afgesloten kast zien, en ja hoor daar lag hij, mijn tablet. Schoon, nieuw, wit en precies de goeie uitvoering. En wat kost hij? € 330.
Maar.
Bij de kassa krijg je € 30 korting.
Van Samsung krijg je € 40 terug door een speciale actie.
En op je klantenkaart van Leclerc krijg je nog eens € 65.
Dat was honderd euro voordeliger! En geen portokosten en meteen in mijn bezit. Nog vóór twaalf uur stond ik weer buiten.
Juichend.
Met een nieuwe tablet.

Of ik dit op mijn nieuwe tablet zit te typen? Nee gewoon op de computer. Ik dacht echt wel dat ik de hele middag niks anders zou gaan doen dan apps downloaden en schermen inrichten.

Kleinigheid, hij moet eerst opgeladen worden. Maar dan gaat ie los!

Oh ja, proficiat Adrienne, ik heb een heel leuke jouw verjaardag gehad. Ik wens je evenveel geluk als ik heb. En dat je het dan ook nog eens zo overzichtelijk kunt vertellen.

Gewonnen!

Deze blog is geplaatst op 15 mei 2013 op de blog van TeLandTerZeeTermeer

Termeers winnen nooit wat. Wij hebben al genoeg geluk meegekregen. Maar Frankrijk brengt wat extra geluk. Ik heb in een melige bui in het Frans een puzzeltje ingevuld. Op een mail van Gers-tourisme. Ik ben daar ambassadeur van, daarom krijg ik elke maand een berichtje van hen.
Het was een puzzeltje op het niveau van: Welke bloem is dit? Antwoorden mag je kiezen uit: paardenbloem, klaproos en madeliefje (pardon: pissenlit, cocoricot en paquerette). Dat kon ik aan dankzij mijn kennis van de flora gecombineerd met mij cursus botanie (waar ik voornamelijk Frans leer).

Per post kwam een grote envelop. Heel even hoopte ik dat het mijn tablet was, want die is kapot en bij de reparateur. Maar er zat een brief en een T-shirt in. Vous avez gagné staat in de brief.

Het T-shirt past, maar het kleedt niet erg af.

Nou moet je niet zeuren dat het een T-shirt van 2012 is, dat ze die toch over hadden en dat iedereen die een antwoord instuurde, ongeacht of het goed was, een T-shirt kreeg. Ik heb wat gewonnen!

Bijna getrouwd

Het is 16 april en het is zomer. Overdag is het 25 graden en de vogels weten van gekkigheid niet hoe ze de lange natte winter moeten compenseren. De koolmezen vechten om het kasje dat voor het raam van de annex hangt. Er zijn twee nachtegalen die 24 uur per dag fluiten. 's Nachts is er een kikkerkoor dat je de adem beneemt, maar de nachtegalen fluiten er overheen. 's Morgens vroeg zingen ze zo hard dat het voor de andere vogels niet leuk meer is. De zielige zwarte roodstaart, die al wekenlang het gekke geluid van een opgefrommelde krant maakt, is verhuisd naar de voorkant van het huis, daar kun je hem nog net horen. En als de zon hoog aan de hemel staat en wij ons middagdutje doen, zijn de nachtegalen nog steeds vurig bezig. Het is heel erg mooi, maar het wordt op den duur vervelend.

De mannen zijn inmiddels klaar met het voegen en dichtsmeren van het huis. Het staat nu nogal wit te blinken in de zomerzon. Maar het ziet er wel netjes uit. Als zit de stuclaag er nergens recht op, waardoor RJ de grootste moeite had om de luiken weer terug te hangen. We hebben ook al tegels en een tegelboer uitgekozen voor het balkon en het terras. Vóór de zomervakantie klaar, zegt hij.

In februari hebben Roelof-jan en ik ten overstaan van de notaris in Condom een PACS getekend. Een Pacs (het is een afkorting) is een soort geregistreerd partnerschap, dat volgens de notaris vrijwel hetzelfde is als een 'mariage'. Hoe ik Roelof zover heb kunnen krijgen? Wel, dit deden we voor de belasting. Die halveert als je getrouwd of gepacst bent. De notaris maakte de foto:

De woonkamer van Roelof-jan is af en inmiddels ook al bewoond. Op de dag voordat Erik en Katelyn kwamen, hebben we de meubels er in gezet. Gelukkig, want daardoor hadden we een plek om lekker te zitten in alle natte periodes. Zij zetten in Bordeaux hun huurauto weg en samen hebben we de stad bekeken, daar geslapen en de volgende dag een bezoek aan een wijnchateau gebracht. We zijn veel op pad geweest, naar de pyreneeën, naar de markt in Barbotan, toerist spelen in Mont-de-Marsan, dat soort werk. Ze zijn zelf nog een dagje gaan winkelen in Toulouse, anders was het wel erg afkicken van Singapore. En verder hebben we natuurlijk heel veel rummikub gespeeld, wijn gedronken en lekker gegeten.

Maar nu is alles weer gewoon. Roelof is begonnen met het werk in de keuken van het hoofdhuis. Maar die stond nog vol spullen. Net als de bijkeuken en de schuur. Op een zonnige dag heeft hij alles naar buiten gedragen en uitgezocht. En daarna bijna alles weer naar binnen gedragen, maar nu netjes gesorteerd en opgestapeld. De rest is voor de stort. Hij kan nu enigszins uit de voeten. Er moet wel nog een vloertje in de keuken gestort worden en hij maakt zich zorgen over wie dat moet doen. Hij is zelf de enige die het goed doet, maar zijn rug laat het niet toe. Maar het is in elk geval leuk om de keuken te plannen en ervoor te winkelen.

We hebben een aanvraag ingediend voor de bouw van een carport/tuinschuur. Een architect heeft de aanvraag voor de vergunning gedaan, dat was zo ingewikkeld dat we het zelf niet konden. Maar het was wel erg duur. De aanvraag kwam retour omdat het een en ander nog niet goed was, dus werd het nog duurder. Maar we hopen dat we over een paar weken de vergunning krijgen en dat Nicolas dan ook tijd heeft om te gaan bouwen. Want vooral de tuinschuur is nodig om veel spullen die nu nog in het huis staan, op te bergen. En onder de carport komt een houtopslag, dat scheelt weer veel stapels in de tuin.

Intussen is RJ vrijwel geheel verdreven uit de annex. Hij komt alleen nog om te koken en te eten. Ik krijg daardoor steeds meer plek. Moby de poes is zeer tevreden met de woonkamer van Roelof, liefst met Roelof erin zodat ze samen op de bank kunnen zitten. Verder vermaakt hij zich goed met de hagedisjes die overal tevoorschijn komen. Af en toe wisselt hij die af met een lekkere muis. We zijn alle drie tevreden.

Ik vertel dan ook maar even niks over het terrein van Yves dat we nog steeds niet bezitten. Inmiddels hebben we onze juridische bijstandsverzekering ingeschakeld. Als het verhaal is afgelopen maak ik er wel een aparte blog van. Als het ooit afgelopen is.

De foto's van de afgelopen twee maanden zijn te vinden via deze link

Overal water

Als het hier regent, dan regent het heel hard. Na zo'n bui van 20 mm in een uur, loopt het water van alle kanten naar de rivier. Dat is leuk. De beek achter in de tuin dondert letterlijk naar beneden.  Maar ook de sloten langs de weg, die normaal droog staan, zijn in beken veranderd. En overal hoor en zie je water lopen, klotsen en vallen, soms in schattige watervalletjes. Alles komt samen bij de rivier en voegt zich daar bij de stroom die uit de Pyreneën komt. De rivier gaat naar het noorden, naar de Garonne. Die eindigt in Bordeaux in de Gironde, een brede verbinding met de Atlantische Oceaan. Om te voorkomen dat ze in Bordeaux natte voeten krijgen, stromen hier veel rivieren over. Kleine wegen, zoals de onze, lopen dan onder water. Er komt een meneer van de gemeente en die zet bij ons een geel bord neer: Route Inondeé. Het aardige is dat onze stille weg dan nog stiller wordt. Zelfs de postbode komt niet meer. De rivier is in de afgelopen maand drie keer overstroomd. Drie keer woonden we aan het einde van de wereld.

Maar al dat water heeft ook een keerzijde. Ons huis is van binnen behoorlijk uitgegraven. De vloeren van de begane grond zijn zo laag, dat we 'onder' de muren zijn gekomen. Dat zie je niet, klei en stenen zitten overal, het lijkt allemaal op elkaar. Tot het grondwater zo hoog komt dat het bij ons door de 'muur' lijkt te komen.
De eerste plek was de voorkant de schuur, daar hadden we vorig jaar al water binnen. Gelukkig hebben we een waterzuiger. Om de paar uur zoog ik het water weg. Maar 's nachts slaap ik en dan groeit de plas water tot bijna de hele schuur onder staat. Ik groef een gat aan de buitenkant, maar daarmee maakte ik het alleen veel erger. Ik heb in dat gat dus een lap plastic gedaan en het gat weer dichtgegooid, maar het hielp niks. RJ heeft een groot deel van de natte plek met beton ingesmeerd. Dat hielp wel. Er kwam nog water overheen, maar veel minder.
Toen kwam er ook water in de 'nieuwe keuken', over de hele breedte van een binnenmuur. Dat gaat niet hard en inmiddels is het stabiel maar wel nat.
Langs het huis, onder de oprit, loopt een drainagebuis. Die komt uit in de put. Ik had gezien dat er zoveel water in de put zat, dat het tot ruim boven de drainagebuis kwam. In een helder ogenblik bedacht ik, dat het water uit het huis misschien weg zou lopen, als ik het water uit de put zou weghalen. De drainagebuis zou dan het water van het huis 'wegzuigen'. Ik begon met emmers eruit kiepen, maar al snel zag ik dat dat idioterie was. Toen heb ik een dompelpompje in de put gehangen die het water door een slang naar beneden, richting de beek, pompt. Na vier dagen pompen, bedacht ik dat dat ook via hevelwerking gaat. De pomp hangt nog altijd in de put, maar nu zonder elektriciteit. Uit de drainagebuis blijft water lopen. En het water stroomt via de pomp door de slang, over de rand van de put, naar beneden. Zonder energie, dag en nacht. En het helpt. Inmiddels hebben weer twee periodes van hevige regen gehad en er komt veel en veel minder water binnen in het huis.
Maar dat zijn allemaal lapmiddelen. Als alles weer droog is gaan we de delen van de muur waar we 'onder de grond' zitten, bedekken met waterdicht beton. En we gaan in de put een flink gat boren, zodat het water altijd weg kan lopen en nooit meer boven de drainagebuis kan komen. Tenslotte zou het goed zijn als we een tweede drainagebuis vóór het huis zouden ingraven, zodat het water daar naar de sloot wordt geleid. Eigenlijk is het wel gunstig dat we nu zoveel regen hadden. We zien goed de zwakke plekken. En omdat er nog niks is gedaan op de begane grond, kunnen we die aanpakken voordat er kwetsbare gipsmuurtjes komen en vloerbedekking ligt en meubels staan. Dus we mopperen toch niet op al dat water.

Ondanks al het water, gaan de werken verder. Niet alleen RJ werkt - in de woonkamer is hij nu bezig - maar ook Nicolas is met een paar man weer begonnen. Hierboven kun je zien dat ze een groot deel van het hoofdhuis gevoegd hebben. Het kostte een week werk, maar het resultaat is spectaculair, zo vinden wij. Bekijk de overige foto's via deze link .