Elk jaar is er feest in elk dorp van de Gers - misschien wel in heel Frankrijk. Het feest van Courrensan duurt van dinsdag tot en met zondag, ergens in juli. De activiteiten zijn dit jaar loto (bingo), een mini-volleybaltoernooi, petanque (dat in Nederland vreemd genoeg jeu de boules heet), een avondje salsa, een bal disco en een balade vtt (rondje met de mountainbike). Altijd is er wel iets te eten en er worden verschillende maaltijden georganiseerd door verschillende groepen. Het geheel wordt afgesloten met een grandioos vuurwerk.
Dit jaar zit ik in de groep van het comité des fêtes die een nieuwe maaltijd aanbiedt. En wel op de woensdagavond. We hebben drie vergaderingen, waar ik eerst van schrok en vervolgens van geniet. Iedereen praat tegelijk, en ik ben al blij als ik weet wat het onderwerp is waar ze over praten. Gelukkig zijn er nog heel wat andere buitenlanders in het comité, een Belgische, een Engelse en een Amerikaanse. Wij doen niks dan lachen.
De eerste vergadering is gewijd aan het vaststellen van het menu. Elk gerecht wordt enthousiast bediscussieerd. Maar het centrale gerecht is natuurlijk eend. Hier wordt hij op het feest gebakken:
Over twee dingen raken we het niet eens: wie mag de appeltaart maken en welke kaas kiezen we. Aan deze twee onderwerpen wordt de tweede vergadering gewijd. Iedereen die dat wil, bakt een appeltaart met de rondgebrachte ingrediënten en . De appeltaarten worden serieus geproefd en met handopsteken kiezen we de appeltaart van Sylvain:
Maar Jean mag hem helpen, zij kan het ook wel. Eerst het deeg neerleggen (kun je hier overal kant en klaar kopen), dan wat appelmoes, daarna de verse appelstukjes neerleggen en na het bakken afstrijken met verdunde abrikozenjam (voor de glans):
Olivia, onze voorzitster, nam twee kazen mee naar de vergadering. Maar hierover staken de stemmen. Ik was de laatste die proefde en besluit dat de brebis (schapenkaas) moet winnen, want dat is echt Frans. Eensgezind besloot men toen toch de vache (koeienkaas) te nemen want dat is aardig voor de toeristen. RJ, die op de dag zelf komt helpen, snijdt de kaas:
Pas op de derde vergadering bespreken we heel even de reclame en de organisatie. Verder was men nog steeds over het eten bezig, maar nu in de zin van wat moeten we wanneer klaarmaken. Want alles moet supervers op tafel komen.
Ik had bedacht dat de reclame ook in het Nederlands en Engels moet, voor de toeristen. Dat nemen ze over. Ook probeerde ik de reclame wat publieksvriendelijk te maken, maar dat lukt niet helemaal, ze willen bijvoorbeeld de folder persé beginnen met 'de feestcommissie':
Helaas werden de folders zwart-wit gekopieerd, waardoor de grappige vlaggetjes helemaal wegvallen. Ik verdeelde de folders in Gondrin en Montréal, bij de campings, de toeristeninformatie, de bakkers en de kappers. Leuk om te doen want iedereen hier is erg aardig.
Uiteindelijk vertelt een groep van zes Nederlanders mij, dat ze speciaal zijn gekomen omdat de reclame in het Nederlands was. Op een totaal van 165 deelnemers is dat aardig, maar niet indrukwekkend.
Op de grote dag, woensdag 17 juli, zijn we bijna de hele dag aan het voorbereiden. Olivia had een lijstje van werkzaamheden en bijbehorende mensen gemaakt en dat klopt aardig. We togen aan het werk.
Zo wast Fiona de sla:
De kinderen doen een vork, mes en lepel in een servetje:
Ik help Madeleine met het snijden van friet:
Sommigen hangen een beetje rond, sorry, ze helpen bij het proeven van het bier:
Alles was mooi op tijd klaar. Sylvie en ik doen de acceuil (ontvangst). Sylvie omdat ze iedereen kent en ik omdat ik vier talen spreek. Er komen toch geen Duitsers, dus ik kan dat rustig zeggen. Sylvie zorgt voor de betaling en ik deel de tickets (spreek uit tiekets) uit. Aan tafel kan men dan het ticket omruilen voor een bord en bestek. Net voor we begonnen, bleek dat niemand tickets had. Ik stelde toen voor dat ik een bord en bestek zou uitgeven in plaats van een ticket. Dat ging prima, dus ik denk dat ik dat heb ingevoerd voor alle maaltijden:
Alles was minstens een uur later dan gepland, maar dat vinden Fransen alleen maar leuk, geloof ik. De bottleneck was natuurlijk de friet. Die werd op twee plaatsen gebakken, hier het team van Stephanie (Belgische, zij mocht natuurlijk bakken), Nadege (die mocht het zout er in doen en omschudden) en RJ, die mocht serveren:
Het was een grandioos succes. Het comité had gelijk gehad met de grote nadruk die ze gelegd hadden op de kwaliteit van het eten. Voor 165 mensen is een goede en vooral verse maaltijd klaargemaakt. Iedereen gaf daarover complimenten en niemand zeurde dat het zo lang duurde. De organisatie liep vanzelf goed. We hadden genoeg vrijwilligers.
RJ en ik vertrokken na twaalven, ik was bekaf. Maar toen zaten nog bijna alle tafels vol.
Van het opruimen op donderdag heb ik geen foto's gemaakt. Dat is in elk land hetzelfde!
