Cultuur

We wonen nu vier jaar full-time in Frankrijk, maar hoe langer je er bent, hoe minder je ervan snapt. Cultuur bedoel ik.

Vorig jaar was er een feest (lees: gezamenlijke maaltijd) in het dorp. Lekker aan lange tafels buiten zitten, iets eten en heeeel veel drinken. Er was een Alerte Orange, een waarschuwing voor slecht weer. Prompt en zonder discussie wordt alles in de Salle Polyvalente (de gymzaal) opgesteld. Niemand kijkt naar de buienradar, niemand discussieert. Als de overheid een weers-waarschuwing geeft, dan gehoorzamen we allemaal. Het regende niet eens!

Nu was er drie dagen nationale rouw vanwege Nice op 14 juli. De gemeente Courrensan vierde op 15 juli 'Quatorze juillet'. Allemaal gezellig bij elkaar, worstjes op de bbq en een brulot (armagnac met suiker en stukjes citrus, opgewarmd en aangestoken). Ik ging er van uit dat dat niet doorging, vanwege de Nationale Rouw. Als ze bij een Alerte Orange meteen gehoorzamen, zullen ze de Nationale Rouw wel zeer serieus nemen. Dus wij gingen niet. Hoorde ik achteraf dat het gewoon was doorgegaan. En die Nationale Rouw dan? Oh, zo legden ze me uit, dat betekent alleen dat de Franse vlag op het gemeentehuis halfstok hangt.

De zondag nadat de redactie van Charlie-Hebdo werd uitgemoord, was heel Frankrijk eensgezind aan het demonstreren tegen geweld. Zoveel meer doden in Parijs en Nice gingen verder gewoon voorbij aan de Gers en Courrensan. Misschien raken ze gewend.

Deze week was het feestweek in  Courrensan. De Nationale Rouw is inmiddels opgeheven, dus zelfs ik kon zonder gewetensbezwaren mee-feesten. Dit keer wil ik verhalen over een avondje klaverjassen, dat hier Belote heet.

Ik kan niet klaverjassen en dat is vrij bijzonder, want ik ben opgevoed met toepen, rikken, hartenjagen en bridgen. En dat is allemaal zo'n beetje hetzelfde. Maar ik heb samen met Jean toch mooi maar een avondje Belote geleid. Jean is de voorzitter van ons Comité de Fêtes, meestal valt hij in slaap tijdens de vergaderingen. Gelukkig speelden zijn vrouw en dochter mee met de Belote, dus bleef hij wakker om hen te volgen.

Dat is Jean, rechts op de foto. Je ziet wel dat het woord 'gezellig' nog niet is uitgevonden in Courrensan.

Ze delen hier de kaarten tegen de wijzers van de klok in. Dat ziet er heel gek uit! Probeer het zelf maar eens, je wordt er een beetje dol van.

Dit is de prijzenkast, vijf tafels met spullen. De linkse tafel is voor het enige stel dat 4 rondes gaat winnen: een fles Floc en een set kaarten in een leren hoesje. De andere tafels zijn voor stellen die steeds minder spellen gewonnen hebben. De laatste tafel heeft twee gratis consumpties. Voor enige stel dat niks zal winnen. Het ingenieuze systeem dat voor deze verdeling zorgde, snapte ik pas toen we in de vierde ronde zaten.

Normaal duurt een ronde, die bestaat uit een hoop potjes, ongeveer drie kwartier, tot er een koppel 1500 punten heeft. We begonnen om 9 uur (dus half tien), om half één moest het ongeveer gedaan zijn.
Maar er ging in de eerste ronde meteen iets mis, een tafel presteerde het om anderhalf uur te spelen. Toen was het zoiets als 1502-1498. Wel spannend dus. Maar iedereen moest wachten. Ik belde Roelof dat hij maar vast naar bed moest gaan. Uiteindelijk was ik om twee uur thuis.

Op zo'n lange avond bedenk ik, dat het allemaal toch ook wel weer op Nederland of zelfs Brabant lijkt. Samen klaverjassen, doen mensen dat nog in Nederland?