De annex is bewoonbaar

Inmiddels ben ik weer in Oudenbosch, RJ is in Taule gebleven. Hij woont daar nu ook, midden tussen al dat werk. Toch wil ik ook gauw terug. Want elke dag zie je vorderingen.

Op de markt van Eauze vond ik mijn fietstas, eigenlijk een fietsmand. Dus ik ben al helemaal thuis daar. Verder hebben we een goede internetaansluiting en een vaste (internet)telefoon. Ook zitten nu alle nieuwe ramen en een deur in het huis. RJ kan nu wekenlang gaan vernissen, elk raam moet drie keer. Antonello, de baas van de firma die de ramen heeft gezet, wil ons vast nooit meer zien, zoveel druk hebben we op hem uitgeoefend.

Ook was het weer de laatste twee weken prachtig, een keer heb ik zelfs 30 graden gemeten  (in de zon, op het bordes, uit de wind, met een gratis thermometertje van de ING, ja zo kom je wel aan rare getallen). Dus op foto's kun je hier zien dat er behalve werk ook veel zonnige momenten waren.

Het moeilijkste vond ik het plaatsen van de trap in het hoofdhuis. We hadden nog een trap liggen en RJ wilde die graag voorlopig gebruiken. Na alle bouwwerkzaamheden kopen we dan wel een nieuwe trap. Maar toen we het probeerden bleek de trap wel te passen, maar de treden stonden schuin naar beneden. Dat is een heel raar gevoel als je op zo'n trap staat. Ik bood aan er een beetje Pythagoras op toe te passen en ik heb vijf pagina's berekeningen gemaakt. Moeilijk is dat! Ik kwam tot de conclusie dat het beschikbare trapgat te kort en te laag was voor de trap. RJ bekeek wat ik allemaal had doorgerekend - dat gat kan hij natuurlijk niet veranderen. Maar hij had mijn berekeningen niet nodig om te bedenken dat hij gewoon de bovenste tree van de trap ging zagen. De trap is nog niet helemaal goed, maar je kunt er op lopen.

Dinsdag heb ik weer Franse les. Ik heb 12 verhaaltjes klaar om daar in het Frans te vertellen. Van Ikea tot Emmaus, van de Géometre tot pauvre Antonelle en van de dégustation de vin in ons dorp, Courrensan. Allemaal verhalen die we vertellen als we over drie jaar daar met jou zitten aan de barbecue op Taule. Blogs mogen niet te lang worden.

We gaan verhuizen

Eigenlijk komt deze blog nog steeds uit Gondrin, waar RJ en ik een gîte huren bij Jean-Philippe. We zijn hier nu precies een week. Het plan is om volgende week woensdag te verhuizen naar Taule. Maar of dat echt lukt, is niet zeker.

We vertrokken uit een koud Nederland, maar we zijn nu in een nog kouder Zuid-Frankrijk. De temperatuur schommelt rond de nul graden, gelukkig gaat het in de komende week opwarmen, als je de meteo moet geloven. In de annex van Taule is verwarming, vanmorgen was het daar acht graden. Goed genoeg om te werken maar veel te koud om stil te zitten. Vandaag zet RJ er op de bovenverdieping een verwarming bij. Het hoofdhuis is door en door koud. We vragen ons wat vertwijfeld af of we wel het goede klimaat hebben gekozen voor ons nieuwe verblijf.

Het is best spannend allemaal. Vandaag kwam de technicien van France Telecom om onze telefoonlijn aan te sluiten. Een aardige man. Ze zijn allemaal aardig hier. Er blijkt een fout te zitten in de lijn van Courrensan-dorp naar ons straatje, over enkele dagen moet dat opgelost zijn. Als alles goed gaat hebben we straks telefoon en internet. Alle apparatuur staat al klaar. RJ kreeg van de technicien ook nog eens dertig meter verlengsnoer en een paar telefoonstopcontacten, zodat hij de aansluitingen kan plaatsen waar hij maar wilt. En inclusief een hele ochtend werk en nog een dagje voor de maatjes van de technicien, kost dat 55 euro!

Als alles werkt kunnen we gratis bellen naar alle vaste nummers in de wereld. Reken maar dat ik daar gebruik van zal maken. We krijgen een internetverbinding van 2 MB. Volgens de technicien is dat voldoende. Voor de gemiddelde Fransman, denk ik dan, want die kunnen vaak niet eens mailen, laat staan dat ze filmpjes kijken, of uitzending gemist of iets downloaden. Gelukkig hebben we ook al een satellietschotel, zodat we in elk geval de radio en tv van de hele wereld kunnen ontvangen. Zelfs Al-Jazeera en dat kunnen ze in Egypte niet eens aan.

Zo makkelijk als hier de ‘openbare voorzieningen’ werken, zo traag gaan de commerciëlen. Nu zijn elektriciteit en telefoon hier ook al geprivatiseerd. Maar het is onvoorstelbaar hoeveel moeite je moet doen om mensen te motiveren om voor geld aan de slag te gaan. Zo heeft onze ramen- en deurenboer in juli beloofd dat in oktober de spullen zouden worden geplaatst. Na heel veel bellen en mailen, steeds zonder een enkel antwoord, heeft Roelof-jan hem deze week nog eens dreigend toegesproken, we willen immers verhuizen en de ramen lekken als een mandje. Ik vrees dat het niks heeft geholpen, de stilte van zijn kant is oorverdovend. Ga dan naar een ander, hoor ik jullie zeggen. Maar deze man heeft een flinke aanbetaling gehad en op een ander moeten we weer een jaar gaan zitten wachten.

RJ werkt hard om de annex op tijd af te hebben. Ik doe de boodschappen – altijd wel leuk in Frankrijk. Morgenvroeg ga ik naar de Franse kapper. Op de fiets natuurlijk, als enige in de wijde omgeving. Als je hier al een fietser ziet, is het op een racefiets.

Als we de volgende week in Taule wonen, zullen we van alles nog missen. Ik kan dan mijn reputatie als shopper verder waarmaken. We hebben wel veel meegenomen uit Nederland, maar ineens voor een heel huis (lees twee verdiepingen van ieder 5x4 vierkante meter, dat is de annex) dat is natuurlijk niet gelukt. We hebben besloten maar te gaan wonen en dan zien we wel wat we te kort komen. Ik zie me al op pad gaan voor een vergiet, een zeef, een theepot en ga zo maar door.  Leuk toch. Alleen een fietstas, die heb ik nog niet gevonden.

en natuurlijk weer fotos'