Toen we hier pas begonnen, kwam de postbode bij Roelof-jan langs om aan te geven dat de brievenbus niet op de goeie plek stond. Ze maakt zich daar nogal druk over. De brievenbus hadden we geërfd van de vorige bewoners. Het was een zeer gammel ding en stond op de hoek van de schuur. RJ gaf aan dat hij het begrepen had en ging over tot de orde van de dag. Immers er werden grote werken gedaan door enorme vrachtwagens en machines, een brievenbus zou alleen maar in de weg staan. Nicolas de aannemer reed zelfs een keer de oude brievenbus er uit, dat is eigenlijk onmogelijk want hij stond tegen de muur van de schuur. Maar hij is dan ook vaak genoeg tegen die muur gedenderd.
We woonden hier niet en kregen zelden brieven. Alleen die van de EDF (elektriciteitsmaatschappij) zijn belangrijk, daarmee kun je in Frankrijk aantonen dat je er echt woont. Dat is in ons geval nogal verwarrend. We wonen op Taule, maar Taule is van oudsher een onderdeel van het buurtschapje Le Castellan. De notaris had daarom als adres Le Castellan opgeschreven, dat ligt helaas tweehonderd meter verderop. Onze bank had dat adres overgenomen van de notarispapieren, en zelfs nu nog krijgen we regelmatig post bij de buurman, die dan de auto pakt om die bij ons af te leveren. Gelukkig is dat een aardige vent en ook nog metselaar, dus we hebben hem misschien ooit nodig.
Toen we elektriciteit kregen, dachten we dat het nu verder goed zou gaan, maar die schreven ons in op Taulet. Dat bestaat ook en ligt een kilometer verderop. Mogelijk ligt bij hun nog post, maar die mensen kennen we niet. Natuurlijk heb ik ijverig geprobeerd die adressen netjes op Taule over te zetten, maar ondanks vriendelijke antwoorden die altijd eindigen in ‘pas de soucis’ (geen zorgen) is dat tot nu toe niet gelukt. Gelukkig hebben we meestal dezelfde postbode en die bezorgt kaartjes met ‘Van Dongen, Courrensan’ keurig bij ons.
Terug naar de brievenbus. RJ kocht een nieuwe bij de Gedimat (de plaatselijke Gamma) alwaar we geregistreerd staan als ‘Van Dongen, Le Castellan’ dus de rekening moeten we nog krijgen van de metselaar. Ik mocht de kleur kiezen en ik koos een gele, de enige andere mogelijkheid is groen. Geel staat beter bij de ‘gele’ stenen van ons huis, vandaar.
Het duurde drie maanden voordat ik een keer de postbode zag. Ik hield haar aan en vroeg waar we het beste de nieuwe brievenbus konden plaatsen. Ik wilde hem graag bij onze toekomstige ‘voordeur’. Dat is nu een wrakke poort die volledig wordt vastgespijkerd wanneer we in Nederland zijn. De postbode gaf geen krimp en vond het een prima plek. Ze gaf precies aan hoe en waar de brievenbus geplaatst moest worden.
Door de week werkt RJ echt, maar in het weekend doet hij karweitjes. Afgelopen weekend ging hij de nieuwe brievenbus plaatsen. Eerst moet er een paal de grond in. Dat kan hier niet, de grond is een soort beton. Dus haalt hij dan al zijn doordeweekse werkspullen uit de kast en begint de boren en te slijpen en te kloppen. Er ontstaat dan een krater. Daarin wordt de paal met daar bovenop de brievenbus gemonteerd geplaatst. Tot slot wordt het geheel weer aangevuld vanuit de hopen grond die nog steeds (minder) onze achtertuin ontsieren. De brievenbus staat zo, dat als je uit Gondrin komt (daar is het postkantoor) je de auto niet uit hoeft, je kan de post er zo in mieteren. Ook handig: de bus is afgesloten met een slotje.
Maar wel leuk dat ze ons meteen de mores van de post leerde. We konden aangeven of we wel of niet ‘pub’ (publiciteit, reclame) in de bus wilden. Nou dat wilden we wel als we in Frankrijk waren, maar niet als we beiden in Nederland zijn. Geen nood: zij kon de brievenbus met haar master-sleutel openen en in de gaten houden of hij niet overliep.
Ook legde ze ons het ‘pince-à-linge’ systeem uit (bedankt Corry, dat we zo goed Frans kunnen, we begrijpen echt alles). Als je een brief of een kaart wil versturen, leg je die IN de brievenbus en je steekt een wasknijper aan de klep. Zij neemt de post mee en verstuurt hem voor je ( ja natuurlijk moet je er dan wel een postzegel op doen). En nog mooier: wanneer je de postbode wilt spreken, bijvoorbeeld om aan te geven dat je een paar weken met vakantie bent, doe je ook de wasknijper aan de brievenbus. Maar GEEN post erin. Dan toetert ze een keertje en kun je naar buiten komen om al je zaakjes te regelen.
Nee ‘praktisch’ is geen Frans woord. En de Fransen gaan kapot aan de hoge staatsschuld. Sarkozy en Merkel moeten Europa redden. Maar hier stopt de postbode als er een wasknijper aan de brievenbus zit.