Emigreren bestaat niet meer

Veel mensen snappen niet hoe ik het uithoudt in the middle of nowhere. Mis je je (klein)kinderen niet? Heb je wel wat te doen? Normaal heb ik het te druk om over dit soort dingen een blog te schrijven. Maar vandaag regent het voor het eerst sinds 1 september, behalve ene die dag dat Beppie en Toon zeiknat werden. We hebben twee zulke prachtige maanden achter de rug dat de natte zomer verbleekt is. En nu moet ik ineens binnen zitten. Vandaar deze blog.

De belangrijkste dingen in mijn huisje zijn mijn smartphone en mijn tablet. Als je niet van gadgets houdt, kun je hier beter ophouden met lezen.

De smartphone is goed voor Whatsapp. Ik zie de eerste stapjes van Elsa tien minuten nadat ze ze gezet heeft.
Verder gebruik ik de smartphone vooral als ik weg ben. Ik kan dan onderweg telefoneren, foto's maken en ik heb spelletjes voor in de wachtkamer van de dokter. Roelof heeft een ernstige spit, vandaar. Er zit tegenwoordig zelfs een complete navigator in Google maps. Ik kan een geluidsopname maken. Handig voor vogelgeluiden, maar nog handiger om gesprekken met dokters op te nemen. Zodat je die achteraf nog eens kunt naluisteren en rustig vertalingen zoeken.

De rest van de tijd gebruik ik mijn tablet. Behalve in bad, maar dan lees ik de Volkskrantbijlages van Adrienne. Tijdloos en ze mogen in het water vallen.

Lezen kan ook op de tablet. Ik heb de NRC sneller dan jullie in de brievenbus. En ik lees hem elke dag vrijwel geheel. Ook ben ik opnieuw lid geworden van de bieb in Oudenbosch. Ze hebben nu eindelijk een goede app en ik lees een boek in de week, voor meer heb ik geen tijd.

Ondanks de  afwezigheid van Zeger en Merel kan ik toch allerlei spelletjes doen. Ik ben nu verslaafd aan Nederlandse scrabble (Classic words). Ik heb de Franse versie ook geprobeerd, altijd goed om meer Frans te leren, maar daar werd ik helemaal gek van. Ondanks dat ik veel Franse woorden ken, heb ik helemaal geen beeld voor gangbare lettercombinaties. In het Nederlands zie je gr, str, oe, ij en dergelijke meteen. In het Frans niet.
Rummykuppen gaat prima al is dat gezelliger met Katelyn. Sodokus geen probleem. Alle kaartspellen. Monopolie kan ik wel doen, maar dat vind ik niet zo leuk als met Zeger en Merel. Ze werden altijd heel boos als ik begon te onderhandelen. Ik deed dat niet om te winnen, maar om te zorgen dat ieder minstens een volledige stad in bezit kreeg. Zij vonden dat dat niet kon in dit spel!

Verder zijn er nog duizend dingen waarvoor ik de tablet gebruik. Natuurlijk internetsites (buienradar, TeLandTerZeeTerMeerblog, altijd wel een breipatroon). De tablet heeft mijn adressenlijst en mijn agenda. Een wekker en een weerbericht - van Amsterdam en van Courrensan. De klok, ook die van Singapore, en een lichtgevende klok voor 's nachts.  Ik kan mijn bankzaken regelen en mail lezen en schrijven. Er zit een keyboard in dat na een of twee woorden begrijpt of ik Nederlands, Frans of Engels aan het typen ben. Het typen gaat nu sneller op de tablet dan op de computer, vooral in het Frans. Probeer maar eens  'le garçon a été un élève du collège' te typen.

Sinds Emerance en René hier waren heb ik nu ook echte Franse tv op de televisie, eerder moest ik altijd op internet kijken, ook op de tablet. René heeft een kastje voor mij geïnstalleerd, ik heb nu alle Nederlandse en alle Franse zenders. En op mijn tablet heb ik dus twee tv-gidsen. Op de tv en op de tablet heb ik ook nog eens Uitzending gemist, Frans en Nederlands. Beginnen jullie te begrijpen dat ik het druk heb?

Ik heb een bluetooth versterker gekocht en kan daarop nu mijn muziek - ook op de tablet - met goed geluid afspelen. Maar meestal gebruik ik die combinatie om radio te luisteren. Alle radio's van de hele wereld, met grote voorkeur voor Studio Brussel. Met een gewone radio kun je die alleen in België en het zuiden van Nederland beluisteren. Verder heb ik een luisterbieb, met colleges en gesproken boeken. Nog fijner is de Universiteit van Nederland, met steeds vijf kwartieren college over één onderwerp.  Die bewaar ik voor de winterdagen.

Er zijn ook onbedoelde gebruiksmogelijkheden van een tablet. Als je de camera omkeert, heb je een spiegel. Maar meestal gebruik ik gewoon het glas van de tablet als die uit staat Die spiegel is niet zo duidelijk en dat is voor mij heel prettig. De laatste functie die ik zo gauw kan verzinnen is deze:

Als dienblad.

De eerste keer

Jaren worden steeds korter als je ouder wordt. Ik heb ooit gelezen dat de tijd sneller lijkt te gaan omdat je steeds minder nieuwe ervaringen hebt. Daarom lijken die zomers uit je jeugd zo eindeloos. De wetenschap legt niet uit waarom in je herinnering altijd de zon scheen.

Wanneer je emigreert, heb je een beetje hetzelfde effect. Elke keer maak je nieuwe dingen mee en daardoor lijken de zomers eindeloos (in de winter gebeurt hier niet veel). En toevallig schijnt hier ook altijd de zon.

Zo heb ik dit jaar voor de eerste keer in Frankrijk belasting betaald over mijn inkomen.
Wij zijn op 31 december 2012 formeel geëmigreerd. Meneer Lucas, die werkt op het belastingkantoor van Condom, heeft me in mei vorig jaar geholpen om een belastingformulier in te vullen over 2012. Ik woonde namelijk één dag in Frankrijk in dat jaar. De conclusie was dat ik 0 euro moest betalen. Zo kwam ik in het Franse systeem te zitten en kon ik in de belasting in Nederland meedelen dat ik niet meer meebetaal aan de miljoenennota.
Ik kreeg nog een brief van een Franse overheidsinstantie dat ik wegens 'zeer gering inkomen' in Frankrijk recht had op toeslagen, maar ik heb daar natuurlijk geen gebruik van gemaakt.
Dit jaar kreeg ik automatisch de formulieren toegestuurd, in mei heb ik die samen met Lucas ingevuld en in september kreeg ik de uitslag: betalen! Dat gebeurt volgende week, het wordt automatisch van onze rekening afgeschreven. Als het goed is.

Wat ik hier in een paar zinnen opschrijf, is het resultaat van veel lezen, veel telefoneren en veel rekenen. Rekenen kan ik heel goed in het Frans, de rest vals een beetje tegen. Alhoewel, zelfs rekenen valt tegen. Voor 96 heb je de volgende woorden nodig: quatre-vingt-seize. Het valt op dat er geen neuf en geen six in voorkomt.

Alle routinezaken zijn hier ineens nieuw. Naar het ziekenhuis, foto's laten afdrukken, de auto naar de APK brengen (heet hier Contrôle Technique), een gratis check-up van de gezondheidsdienst, ik noem een paar dingen die ik de laatste maanden voor het eerst gedaan heb. En ik woon hier al twee jaar!

Helaas zullen de volgende jaren weer steeds sneller gaan.

Avant - Après 2010 - 2014

Crémaillère

Toen we hier kwamen wonen, hebben we bij alle buren van de straat een kaart (met tulpen erop) in de bus gedaan. Daarin stond dat we langdurig zouden gaan verbouwen, maar dat we daarna iedereen zouden uitnodigen. Met excuses voor de overlast en ons telefoonnummer.

Het werd na vier jaar verbouwen tijd die belofte in te lossen. Ik ging naar Simone met een tekst voor een uitnodiging. Simone veranderde van alles. Ze legde me ook uit dat zulk een feestje, dat in goed Nederlands een 'House Warming Party' heet, in het Frans "Le pendaison de la crémaillère' heet. Dat betekent het 'Ophangen van de ketel' Je moet je voorstellen dat dat een ketel is die in de haard wordt gehangen als laatste activiteit voordat je het huis gaat bewonen.

Met een beetje googelen kreeg ik daarna een overzicht van de gewoontes rond dit feest. Niet te gek maken en een rondleiding door het huis, dat waren zo'n beetje de adviezen.

De uitnodigingskaart werd gemaakt met op één kant deze foto en op de achterkant de tekst.
(als je een keer op een foto klikt, krijg je een grote versie te zien)

De uitnodiging ging ik bij iedereen persoonlijk afgeven. Ze vonden het allemaal leuk en iedereen zou komen, behalve de mensen van Taulet, want die hadden een bruiloft op die dag. Dat kwam goed uit, want anders hadden we te weinig zitplaatsen gehad.

Roelof bedacht dat de steiger een handig ding was om het eten op te zetten, de verwijzing naar de bouw was ook leuk. Ik maakte een fotoserie die Avant - Après heette en zette die op de tv (de serie staat hierboven in deze blog). Roelof maakte eten en ik versierde de tafels. 

En iedereen kwam! Twintig, inclusief de vijf kinderen en ons tweeën. Je mag pas beginnen met iets in te schenken als ze er allemaal zijn, ze kwamen (daarom?) allemaal tegelijk en op tijd. We hadden een doe het zelf bar bedacht rondom de koelkast van de bijkeuken, maar daar voelden we veel aarzeling over, dus schonken we zelf zo veel mogelijk in. Roelof hield een praatje en iedereen deed alsof ze luisterden.

In de rechtse foto van rechts naar links Elisabeth, Ann-Cecile (vrouw van Regis, de boer die heel onze omgeving bezit) Alexandre (man van Elisabeth, ze zijn Portugezen), José (zwager van Simone) en zijn vrouw Madeleine met achter hen Alain.

Daarna hielden we een rondgang door beide huizen. De Avant - Après foto's waren een groot succes, ze wilden ze allemaal nog eens zien. Men was eensgezind: we hadden er iets moois van gemaakt.
Toen konden we gaan eten. Simone was wel aanwezig maar ging het grootste deel van de avond naar huis om de eenden te voeren. Ze staat daarom nergens op de foto.

De dame links met het mooie haar is Yolande uit Kameroen, de vrouw van Yves (ja van het land dat we nog steeds niet hebben). De mooie slanke is Florence uit Guyana, de vrouw van Aymeric.
Haar dochter Kimberley saat tussen hen.

In de foto rechtsboven staat bij de tafel Aymeric (van Castélan, die lelijke schuren). De blonde dame in de linkse foto is Jacqotte, vrouw van Alain met rechts naast haar, haar zoon. Zij wonen ook op Castélan. Rechts naast Florence zou Simone moeten zitten, daarnaast Yves.

Het was gezellig en ze vonden het eten lekker. Roelof had zijn best gedaan! Na het eten werd er een armangacje gedronken bij de koffie en verder gekletst. Simone besloot op gegeven moment dat het afgelopen was, iedereen hielp met opruimen en ze gingen allemaal in een keer weg.

We hebben zo onze buren beter leren kennen. Toen Roelof hernia kreeg en lang alleen thuis zat, was iedereen bereid om hem te helpen.
Hier keerde de rust terug. We zijn duidelijk geen feestgangers en zien ons huis het liefst zo, helemaal alleen voor ons:

Bliksems!

Petra en Pauwel waren teruggekeerd van een fietsvakantie in de omgeving en hielden zich bij ons bezig met het patsen van vliegen en het schoonmaken van hun tent. Roelof en ik gingen even naar Condom.

Toen we terugkwamen bleken ze behoorlijk geschrokken te zijn.  Ze vertelden dat het heel erg hard begon te regenen. Pauwel schuilde onder het dak van de schuur. Juist voor hem, op de grond, sloeg de bliksem in. Hij kon niet anders dan achteruit springen. Intussen was Petra de annex ingevlucht en daar kwam de bliksem uit de afzuigkap. Overal viel de elektriciteit uit. Daarna is de bliksem nog een paar keer het en der in het veld ingeslagen. Petra en Pauwel hadden geen schrammetje. De hoofdschakelaar was omgeslagen, maar er was niets kapot. Zelfs de afzuigkap niet.
Nu kunnen we er grapjes over maken. "Jammer dat je er geen foto van gemaakt hebt."

Wij hebben er wel een paar gemaakt.

Dit is de foto van hun vertrek op fietsvakantie. Waar Pauwel op de foto staat, is de bliksem ingeslagen.

Dit is de foto van hun vertrek vanmorgen naar Toulouse, voor nog een week vakantie.  Ongedeerd en vrolijk.

Wij gaan weer vliegen patsen. Maar bij onweer zijn we voortaan een stuk banger en voorzichtiger.

Tour de France

Als je in Frankrijk woort, dan moet je toch ooit naar de Tour de France gaan kijken. Ook al weet je alleen dat er een gele trui en een bolletjestrui bestaat en je nog nooit van Laurens en Bauke hebt gehoord.
Twee jaar geleden kwam de Tour door Auch, maar het was te warm en te ver. Er waren veel Termeers hier toen en we keken naar de tv. Prachtige beelden van de Gers, vooral vanuit de helikopter. Ik had geen spijt dat ik niet gegaan was.

Dit jaar kwam de 19e etappe echter wel heel dichtbij. Voor de kenners: als je bij Roques rechtdoorfietst kom je na enkele kilometers bij Lagardere. Daar kwam de Tour langs op 25 juli, komend uit Vic-fezensac en op weg naar Condom.
Ik besloot dat Roelof met me mee moest, met de (elektrische) fiets. Onze pasgetrouwde vrienden Ton en Peter wist hij over te halen om ook mee te gaan fietsen (zij dan zonder elektriciteit). We spraken af dat we om half twaalf naar de karavaan zouden gaan kijken, dan samen picknicken in afwachting van de Tour zelf. Ton en Peter zochten een prachtige plek uit en twee flessen wijn en Roelof bakte een preitaart. Ik laadde de elektrische fietsen op, niet denken dat ik nooit iets doe.

Het was de hele week prachtig weer, alleen op 25 juli werd er 'alerte orange' afgegeven: onweer. Onweer is hier heel indrukwekkend, vooral als je binnen staat en je ziet je halve tuin wegwaaien. Roelof en ik gingen toch heel dapper op de fiets naar de 'mannen', die aan de andere kant van Courrensan wonen. Voor kenners: aan de weg van Courrensan naar Vic-Fezensac. Het was toen nog droog.
De mannen hadden al lang besloten om met de auto te gaan, en dat bleek heel verstandig, want het begon meteen te gieten. Ze hadden inderdaad een prachtige plek uitgezocht, op een klein zijweggetje van de route. Tien meter lopen en we konden genieten. Meteen bleef de inhoud van de picknickmand droog in de auto.

De karavaan kwam met grote snelheid voorbijgereden. Ze moesten de renners natuurlijk voor blijven. Je moest wel zorgen dat je op het gras bleef, anders werden je tenen eraf gereden. Uit de auto's werden kleine hebbedingetjes gegooid. de eerste auto gooide een 'tas', dat was handig bekeken, want die gebruikte we vervolgens om alle andere spulletjes in te doen. Voorlopig hebben we genoeg sleutelhangers, brillendoekjes en zakjes ranja.

Het duurde een half uur, dat was ook omdat er van elke reclame-uiting wel vijf auto's langskwamen. Daarna gingen we picknicken. Vanwege de voortdurende stromende regen, deden we dat in de auto. Voorin zitten Ton (links) en Peter, die wilden natuurlijk bij elkaar zitten. Roelof zit achterin en ik zit in de bagageruimte om het eten aan te geven en de foto te maken.









We hadden net de laatste slokjes wijn op toen er weer auto's en motoren in beeld kwamen. Dus we namen weer een plek in langs de route. In de verte kon je door een waas van regen zien wat er aan kwam.

Het begon alleen maar harder te regenen. De kopgroep flitste voorbij. En na veel auto's en motoren de kop van het peloton.

 In het peloton de bolletjestrui en de gele trui (achterin de foto). En tenslotte de staart van het peloton.

Daarna natuurlijk weer een serie auto's, de brandweer en de bezemwagen.  Wij dropen (letterlijk) weer af naar de auto en reden terug naar de boerderij van Ton en Peter. Na een bakkie stapten we op de fiets, het was inmiddels droog geworden. Maar na een paar honderd meter gingen boven nog eens de sluizen open. Even aarzelden we, terug of door? Het werd door. In de hoogste versnelling en op de hoogste stand van de motor zijn we naar huis geraced. Waren we toch net een beetje Tour de France.
Daarna ben ik twee uur in bad gaan zitten om warm te worden en te bedenken wat een leuke dag ik dit had gevonden.

Internet partout

Uw internetverbinding is instabiel, staat bovenin het balkje van mijn telefoon.
Internet partout, dat beloofde Sarkozy. Hij bedoelde met partout: heel Frankrijk.
Ik ben al heel blij als ik internet overal in en rond het huis heb.

Het is niet alleen maar mopperen. Het netwerk hier wordt steeds sterker. Belangrijk, want we zijn voor bijna alles van wifi afhankelijk: vaste en mobiele telefoon, radio, tablets, computers en zelfs tv. Maar de verbinding gaat steeds op en neer en valt heel vaak uit.

Toch ben ik heel tevreden. Dat komt van de extenders. Extenders zijn kastjes waarmee je het wifi-signaal via de elektrische bedrading kunt doorgeven aan andere gedeeltes in het huis. Wij hebben dikke muren tussen de verschillende ruimtes, daarom hebben we die extenders nodig. De extender bestaat uit twee delen. Een deel plug je in in de centrale, het andere deel doe je in een stopcontact waar je wifi wilt hebben.

Bijvoorbeeld buiten, onder het balkon. Dan zie je meteen dat ons huis nog niet helemaal af is:

Voordat we officieel verhuisden, heb ik hier een zomervakantie doorgebracht met allerlei familieleden. We hadden drie bronnen van wifi: de wifi-centrale in de annex, een extender in het hoofdhuis op de slaapkamer en een tweede in wat nu de keuken is, die extender zorgde ook voor internet onder het balkon.
Zo hadden we overal wifi.

Toen we echt verhuisd waren, ging het hoofdhuis, inclusief het elektrische systeem, behoorlijk op de schop. We hadden aan één extender genoeg, die zat eerst in de slaapkamer, later in Roelofs bureau.

Vorig jaar was de nieuwe keuken klaar. De tweede extender werd uit de mottenballen gehaald en op zijn oude plek geplaatst. 

Maar het werkte niet. Eén van de drie wifibronnen weigerde steeds dienst en nog lastiger, het was steeds een andere bron die het liet afweten. Andere stopcontacten, andere ruimtes, niks hielp. Ik zat uren te googelen maar vond nergens een oplossing. Ze zijn niet kapot. Ze hadden het perfect gedaan!  We dachten dat het aan de veranderde bedrading lag.

We losten het op door met één extender te werken. Die werd in het hoofdhuis steeds in het rond gedragen. Meestal zat hij in het bureau van Roelof. Beneden en buiten was er dan geen wifi. Ik loste het op door buiten alleen nog spelletjes te spelen en de gedownloade krant te lezen. Volgens Roelof was het wel goed zo, maar ik bleef het zonde vinden om een extender van meer dat 100 euro in de la te hebben liggen en geen internet in de begane grond van het hoofdhuis + buiten te hebben.

Ten einde raad belde ik Orange, onze provider. Ik moest eerst aan allerlei mensen uitleggen wat een extender was, en eindelijk kreeg ik iemand die me begreep. Hij plaatste een stukje software op mijn laptop, toetste daar alle codes van de extenders in en floep: alles werkte. Het stukje software staat er nog steeds en daarop kan ik tevreden kijken naar mijn twee extenders. Prachtig!

Uw internetverbinding is instabiel, staat nog steeds bovenin het balkje van mijn telefoon.

Dat klopt, maar wel internet-overal! Hoezee!

Stomme trut

Dat ben ik. Maar ik wist dat het ooit zou gebeuren met al die smalle weggetjes hier. Als enig verweer heb ik dat ik maar nèt met een wiel van het asfalt af was en meteen wegzakte. Het was daar kleddernat, dat verwacht je niet na weken van tegen de dertig graden. De postbode (gele autootje) was veel verder uitgeweken en niet weggezakt.

Terwijl de postbode hulp ging halen, kon ik een foto nemen van mijn schande:

Er kwam al snel een buurman met een vier-wiel aangedreven auto. Die trok mijn auto professioneel uit de geul. En hij weigerde vervolgens enige betaling. Twee zoenen was alles wat hij wilde accepteren.
Schatjes die Gersois.

De laatste ronde

Het zit erop, ons huis is verbouwd. We gebruiken het hele huis nu de bijkeuken af is. Alles heeft zijn definitieve plek. Dat wil niet zeggen dat het af is. Er ligt nog wel een jaartje werk. Roelof is begonnen met het schuren en lakken van het houtwerk van de schuur buiten. Daarvoor is mooi, droog weer nodig. Het gaat hem drie maanden kosten. Daarna staan nog allerlei dingen te wachten, een hek rond het balkon, de afwatering van het balkon, wat kantjes en randjes. De vraag 'wat doet Roelof nu eigenlijk?' hoeft dus nog niet gesteld te worden.

Ook de tuin vraagt steeds meer aandacht. We hebben natuurlijk een groot stuk erbij getrokken dat onderhouden moet worden. Roelof maait het met de trekker. Hij knipt ook de randen vrij, zodat de beek aan het einde van de tuin mooi in beeld is.
Ook het 'gazon' van de tuin is her en der opnieuw ingezaaid en veel groter geworden. Ik ben een middag per week bezig met maaien. Gelukkig vind ik het leuk. En in hoog zomer wordt het gras geel en dan maai ik twee maanden niet. Daar staat tegenover dat je hier begin december de laatste keer maait, en eind januari de eerste keer. Ik kan dus lang genieten.

Het bezoekersseizoen is ook weer begonnen.Kleindochter Merel en vriendje Carlo maakten er een heel project van: lopen van Bordeaux naar hier en dan van Toulouse naar Narbonne. Met volle bepakking. Het lopen werd treinen, ze hadden zich wat vergist in de afstanden. En ze bleven hier vijf dagen logeren. De annex is er helemaal op ingericht.

We krijgen langzamerhand ook steeds meer sociale verplichtingen. Deze week ons eerste huwelijk in Courrensan! Nee, van vrienden, niet van ons.
Mijn grootste sociale verplichting wordt een jaarlijkse reis naar Singapore. Ook deze winter ga ik weer. Nou ja, nog één foto dan:

Kijk voor de foto's van alle werken op De laatste ronde.