De tuinbonen begonnen dit voorjaar te groeien en te bloeien. Prachtige planten werden het, zonder zwarte luis (dit voor de kenners) met bloemen die in kleur varieren van zwart, een soort paarsrose naar wit en allerlei combinaties hiervan.
Tussen de tuinbonen bleek ook nog phacelia te staan. Phacelia is ook een groenbemester, met blauwe bloemen waar bijen gek op zijn. Het wordt in Nederland bijenvoer genoemd. Het was een aangenaam geheel.
Er waren zoveel bloemen dat de hele buurt onder het stuifmeel kwam te zitten. Op de buitentafel, op het terras, op de auto's. Alles werd geel, zoiets als Saharazand maar dan poeder. Het rook ook heerlijk naar bloemen.
Om jullie een indruk te geven hoe hoog de planten waren, heeft Roelof een foto van mij genomen in te tuinbonen.
Kun je me niet vinden? Dan nog een, maar dichterbij.
Afgelopen week kwam Regis langs, de eigenaar van die grond. Regis is een intelligente boer die gek is op nieuwe technieken. Heel on-Gers. Hij komt dan ook uit de Bearn, dat is in de Pyreneen. Hij praat graag, veel en lang over zijn werk. Hij legde uit dat hij eerst mais zou gaan zaaien op dit veld. De tractor zou dus over de tuinbonen heen maiskorrels in de grond duwen. Dat doen ze met GPS die precies tussen de tuinbonenplanten de maiskorrels neerlegt. Tijdens dit proces zou natuurlijk een deel van de tuinbonenplanten platgereden worden. Maar dat was geen probleem, daarna zou het hele perceel platgereden worden. Zo gebeurde het. Vanuit mijn raam kon ik de tractor zien.
De tuinbonen zijn nu een paar dagen plat. De stengels zijn gebroken en ze worden zwart. Dat is ook de bedoeling, zo doceerde Regis, want zwarte dingen houden de warmte beter vast dan de gele klei waar de maiskorrels in liggen. De mais kiemt daardoor beter en sneller. Ook zitten de slakken tevreden in de zwarte tuinbonen. Tegen de tijd dat die vergaan zijn, zijn de maisstengels zo sterk dat de slakken niet veel meer kapot kunnen maken.
Geniaal, vind je niet. Alleen zitten wij nu in de walm van rottende tuinbonen. Dat is de vooruitgang.