Lang, heel lang geleden, borduurde ik een poezenalfabet. Toen het doek af was, heb ik het ingelijst, het was dus een soort schilderij. Ik houd van borduren, maar niet zo erg van de resultaten, dus ik gaf het aan Roelof. Die heeft het uiteindelijk opgehangen in de gang van ons huis in Oudenbosch. Naast de voordeur.
Toen we het huis wilden verkopen, was er een Open Dag. Ik speelde zelf voor makelaar. Op zo'n dag belde er, ver voor de officiële aanvangstijd, een man aan de deur. Ik zag hem en schatte in dat hij de weg kwam vragen. Hij zag er bepaaald niet uit als iemand die een huis van zeseneenhalve ton ging kopen.
Maar ik vergiste me, hij kwam echt voor het huis. Hij heette Arjan en had zijn zus meegeneomen. Eenmaal binnen zei zij meteen dat ze het poezenschilderij prachtig vond. Ik zei dat ze dan maar eens het hele huis moesten bekijken, want ik had nog veel meer geborduurde schilderijen.
Ze bekeken het huis, maar ze kwamen eigenlijk voor de tuin. Daar brachten ze uren in door, terwijl ik andere, naar mijn gevoel serieuzere kandidaten het huis liet zien. Die vonden allemaal de tuin te groot. Teveel werk.
Arjan en zijn zus kwamen nog even binnen koffie drinken, het werd heel gezellig. Toen ze eindelijk weggingen, door de voordeur, vertelde de zus nog eens dat ze het poezenalfabet zo mooi vond. In een opwelling zei ik: "Als jij zorgt dat je broer dit huis koopt, dan krijg jij van mij dit schilderij." Dat vond ze heel leuk, ze zou het doen.
Arjan bleek miljonair. Hij kocht uiteindelijk het huis, niet voor de vraagprijs maar wel bijna. Ik weet niet hoeveel aandeel de zus in de aankoop had, maar ik vond dat ik mijn belofte in stand moest houden.
Daar was Roelof een beetje boos over. Het was toch zijn schilderij! En dat kon ik toch niet zomaar weggeven? Dus beloofde ik Roelof dat ik hetzelfde schilderij nog eens zou maken.
Ik fotografeerde elke 'letter', maar ik vergat het totaal te fotograferen. Maar misschien krijg je zo een indruk:
Ik had het patroon nog, met het overgebleven garen. Van de erven van een tante van Roelof had ik veel borduurlinnen gekregen. Er zat een blauwe lap tussen die ik kon gebruiken. Ik hoefde alleen maar enkele soorten draden bij te kopen. Het kostte dus vrijwel niets, alleen maar drie jaar borduren.
Nu is hij af, en hij hangt weer in de gang, bij de voordeur. Voorlopig verkopen we Taule niet, maar voor alle zekerheid heb ik er een foto van genomen.
