Op 19 april 2010 hebben we Taule gekocht. Afspraak was dat we het terrein achter de tuin, ongeveer 3000 m2 wildernis, ook zouden kopen. We hadden een overeenkomst met de eigenaar Yves. We betaalden op die dag alles ineens, Taule en het terrein. De aankoop van het terrein zou 'later' plaatsvinden.
Daarna hebben we jarenlang gebeld, gesmeekt, gedreigd en een advocaat in de arm genomen. Niets hielp. Eerst bleek dat het land precies in kaart gebracht moest worden. Dat hebben we geregeld en betaald. Een géomètre kwam en plaatste oranje paaltjes. Daarna bleek dat de Safer, een boerenorganisatie die streeft naar het behoud van landbouwgrond, er iets over mocht zeggen. Dat werd geregeld, de Safer gaf toestemming. Uiteindelijk bleek dat er teveel hypotheek op de grond van Yves ligt, waardoor hij niets kon verkopen. Iedereen wist dat Yves compleet failliet was, de notaris, de klerk van de notaris, de hele buurt inclusief Regis en heel Courrensan, maar wij wisten het pas in 2013.
Het zwarte blokje is ons huis, geel gemarkeerd is het terrein:
In 2014 hebben we het terrein in gebruik genomen. De enorme braamstruiken werden geveld en Roelof begon het terrein te maaien. In 2015 hebben we de vijver, de boomgaard. de groentetuin en het boske aangelegd.
In maart 2016 belde Yves op een zaterdagavond dat de koop van het terrein nu kon doorgaan. Ik dacht dat hij dronken was, maar het bleek te kloppen. En dus kwamen we weer bij de notaris terecht, dezelfde notaris die we honderden keren gebeld hebben. Ik hoop haar hierna nooit meer te zien.
Het was Roelofs verjaardag. Hij kreeg een cadeautje van in totaal ongeveer 7000 euro. Omdat het al betaald was, leek het echt wel een cadeau.
Het ging allemaal heel vriendschappelijk. Tot onze verbazing schijnt Yves ineens alle hypotheken afgelost te hebben. We denken dat hij de bankrekening van een oude tante (die niet toevallig enkele dagen eerder overleed) heeft geplunderd. Of dat hij de tirelire heeft gewonnen. Of dat de bruidsschat voor zijn Kameroense vrouw betaald is. Of dat hij zijn gehele bezit aan de Chinezen verkocht heeft.
De verkoop werd geregeld door een enorme stapel papier die we niet van tevoren hadden kunnen lezen. Een groot deel betrof de mededelingen dat de hypotheken waren opgeheven. We hebben een vaag idee wat we getekend hebben.
Vervolgens kregen we een 'attestation' van anderhalve pagina, dat de verkoop vast legt. Met daarin de zin dat wij vanaf deze dag het terrein bezitten, dat we het echt als enige vrij van huur kunnen gaan gebruiken. Wat we dus al jaren deden.
Het venijn zit altijd in de staart. De inschrijving van deze akte in alle Franse registers gaat ongeveer anderhalf jaar duren. Waarbij Roelof meteen verzuchtte: dan hebben er dus in totaal acht jaar over gedaan.
Maar het was toch wel een leuke verjaardag.