Het zwembad

Het bouwen van het huisje lag vele malen stil. In augustus heeft iedereen vakantie, beton moet drie weken uitharden, de dakplaten worden pas over vier weken geleverd.

Dus hadden we verrassend veel tijd om het zwembad te bouwen. En om te zwemmen!

Het start met een nog maagdelijke en mooi groene tuin, die wij ooit hadden. Daar waar het gras niet gemaaid is, komt het zwembad. Op de helling.

 En daar werd dus een gat gegraven

 In het gat kwam een dikke laag gewapend beton, ja ja drie weken wachten

Het zwembad werd als bouwpakket aangevoerd in een vrachtwagen die de straat bij ons niet in kon. Dus hebben we het zwembad met stukjes en beetjes met de aanhanger vanaf de weg naar Gondrin naar ons getransporteerd. Het hout mocht vooral niet nat worden. Gelukkig waren de pallets goed verpakt in plastic. Maar om ze mee te nemen moesten we de pallets uitpakken. Het regent hier nooit, behalve op die dag .
Maar uiteindelijk lag al het hout in de schuur. Roelof transporteerde de loeizware metalen palen gelukkig met de tractor naar de plek van het zwembad. En hier staan ze te wachten. Want de betonboor van Roelof ging kapot en hij moest een nieuwe gaan kopen.

Toen de palen geplaatst waren, konden we samen de planken ertussen plaatsen. Onze relatie werd in dit proces wel getest. En natuurlijk was er een hittegolf.

Hier zie je dat het zwembad maar voor een deel in de grond komt.

De waterpas is altijd in de buurt. En doordat Roelof  veel en vaak klemmen plaatst, kan hij bijna alles alleen. Ik zat erbij en dronk thee en mocht soms iets vasthouden als de klemmen op waren.
Grappig om alleen met twee trapjes in het zwembad te kunnen.

Voordat je water in deze bak kunt doen, moet er een waterdichte 'zak' in geplaatst worden, de liner. De liner is op maat gemaakt en het duurste onderdeel van het zwembad. Om de liner te beschermen, moet je de overal een vilten laag aanbrengen. Helaas was die niet op maat gemaakt, het waren gewoon een aantal lappen. Roelof plakte ze netjes aan elkaar. De gaatjes die je in het vilt ziet, zijn voor de toevoer van water.

Nu komt het moeilijkste van het proces, de liner moet er zo strak mogelijk in komen. Maar als je links een vouw wegstrijkt, komt die rechts terug. Op gegeven moment had Roelof het grondvlak helemaal strak:

We hebben water ingelaten tot 50 cm hoog, maar het bleek dat de vouwen in de wand niet verdwenen. We hebben dus alle water er weer uit gepompt en geheveld. Roelof is daarna opnieuw begonnen met de liner strak maken. En dit keer lukte het heel aardig. Waarschijnlijk omdat ik het helemaal niet meer zag zitten en niets meer deed.
Toen konden we echt water gaan invoeren. We hadden geluk. Ons kraanwater komt van een natuurlijke bron en die wil in de zomer nogal eens een tekort hebben. Maar dit jaar hadden we uitzonderlijk veel water, in tegenstelling tot Nederland!  Twee nachten met twee slangen water er in laten lopen levert dit beeld:

Roelof maakt een trapje in het zwembad:

Nu er een trapje is kan ik voor de eerste keer zwemmen!

Het water is nu bijna op de hoogte van de skimmers. Daar moeten gaten in de liner worden geknipt zodat het water kan uitstromen. Een eng klusje.

Tja, van het knippen van de liner heb ik geen foto. Roelof stond in het water en ik moest de spullen aangeven om de skimmers er in te schroeven. Daarna vulden we het water tot halverwege en de skimmers en konden we zien waar de lekken waren. Hier bijvoorbeeld, bij de uitgang van een skimmer:

Het kwam goed met de lekken. Roelof heeft alle techniek van het zwembad geplaatst aan de achterkant van het zwembad. Van rechts naar links: een pomp met een zandfilter, een pH-regelaar en een apparaat dat chloor toevoegt.

Dat moet allemaal netjes afgedekt worden. Roelof maakte een ontwerp en voert het zelf uit.

In de volgende foto van links naar rechts
- een 'poolhouse' waar we handdoeken, opblaasspul, emmers en zo in leggen. Het is ook de winterberging van het trapje en de douche
- een trapje dat toegang geeft naar het zwembad, bijvoorbeeld om de robot in het water te laten zakken om de bak schoon te maken
- een 'local technic' , voor de techniek dus.

Er komen nog deurtjes voor de 'huisjes'.

Dat local technic zit heel vernuftig in elkaar, de zijkanten kunnen weggehaald worden en alle daken kunnen omhoog:

We hebben in de maanden augustus en september volop gezwommen in prachtig blauw water. Maar nu vinden we het water te koud. We hebben het bad afgedekt met een 'bache à barre'. Dat is een lap plastic met aluminium buizen erin, zodat een kind er overheen kan lopen zonder te verdrinken. Zoiets is verplicht in Frankrijk. De afdekking moet nog op de juiste manier vastgemaakt worden, maar dit is even een noodgreep omdat we een paar dagen naar Nederland gaan.

.

Er moet nog aan alle kanten grond aangevuld worden. Links zie je dat er een muurtje is gebouwd als een soort trap, dat aan deze kant de grond tegenhoudt, zodat we altijd goed bij de skimmers kunnen. En het verwarde stel paaltjes rechts? Dat is de fundering van het houten terras. Heel enthousiast aangelegd door onze twee bouwers van het huisje. Helaas hebben de Fransen weinig gevoel voor rechte lijnen. Gelukkig heeft Roelof gezorgd dat het geheel wel waterpas is, tenminste dat hopen we.

En nu maar wachten op de volgende zomer.

Een annex aan de annex

Eigenlijk wilde Roelof opnieuw een huis (ver)bouwen. Maar hij kon geen geschikte ruïne vinden. Toen het voor mij duidelijk werd dat we nog lang op Taule zouden blijven wonen, heb ik twee plannen aan hem voorgelegd. Ik wilde erg graag een zwembad, hij wilde dat niet maar bouwt het nu toch voor me. En ik wilde een 'woonkamer' toevoegen aan mijn annex. Dat vond hij wel een goed idee. Ik denk dat we twee jaar aan het plannen en wachten zijn geweest en nu zitten we midden in de bouw.

Beide bouwsels worden ongeveer gelijktijdig opgetrokken, maar ik laat in deze blog de foto's zien van de 'woonkamer'. De bouw wordt uitgevoerd door Antoine en zijn broer Michel. Hun opzichter, Roelof, kan goed met ze opschieten.

In het begin van het proces hadden we erg veel problemen met overvloedige regen. Hier zie je hoe een redelijk netjes stuk tuin wordt omgezet in een ruw oppervlak met geulen voor de fundamenten:

In de geulen wordt beton gestort. Dat kan relatief gemakkelijk vanaf de weg. Helaas was een deel van het beton niet goed, en moeste we een paar mooie droge dagen overslaan omdat het beton alsnog moest uitharden. Daarna werden op de fundamenten muurtjes gebouwd. Die werden - weer met beton - opgehoogd tot alles muurtjes precies even hoog waren. het klinkt allemaal eenvoudig, maar de drie mannen hebben dagenlang gemeten en gerekend.

Daarna werden de compartimenten gevuld. Eerst met allerlei stenen en grond (bij ons bestaat de grond voornamelijk uit stenen). Weer pech, de hopen grond die we wilden gebruiken om op te vullen waren veel te nat. Dus moesten we extra veel grint laten komen en daarmee vullen. In de laatste foto kun je zien wat het gaat worden: een woonkamer met een gang naar de bestaande annex. Daar omheen komt terras, aansluitend bij het bestaande terras.

En weer beton. Nu zie je goed dat alles 'even hoog' is. Het is de bedoeling dat ik met krukken van de keuken van Roelof naar mijn woonkamer kan hobbelen (ik moet een keer aan een voet geopereerd worden, dus het is echt waar). Tegelijk zie je hoe groot het hoogte verschil in de tuin was. Later wordt alles genivelleerd, zodat ik ook in de tuin kan hobbelen.

De bouw ligt nu enkele weken stil om alles goed te laten uitharden.

Het is hier inmiddels bloedheet. En tegelijk wordt om ons heen op alle velden tegelijk de tarwe geoogst. Overal combines, tractoren, enorme wolken stof en arme Roelof die het zwembad aan het bouwen is. Maar dat komt in een volgende blog.

Rijbewijs

Deze week kwam onze postbode het brengen. Ze straalde, ze wist dat ik er op zat te wachten. Ik moest bijna huilen. Om een rijbewijs.

Ik had een Nederlands rijbewijs dat op 25 februari afliep. Roelof had zijn Nederlands rijbewijs al eerder omgeruild voor een Frans rijbewijs. Ik wist dat het wat gedoe was, bij de prefecture in Auch, en dat het dus wel wat tijd zou kosten.

Dus begon ik op 5 september met een mailtje naar de prefecture, om aan te geven dat ik mijn Nederlandse rijbewijs wilde inruilen, en te vragen welke papieren ik daarvoor mee moest brengen. Ik kreeg een mailtje terug met een lijst papieren en de mededeling dat ik niet meer naar Auch mocht komen omdat het voortaan online moest. Ik begon vervolgens de online procedure, aanmelden, inloggen, papieren. Niet alles ging digitaal, de foto's en mijn handtekening gingen met de post. De digitale prefecture gaf aan dat alles ontvangen was en gaf me een dossiernummer.

Enkele dagen later kreeg ik de boodschap dat het dossier onvolledig was: kijk op de website. Ik kon inloggen, maar op een bepaald punt moest ik het nummer van mijn oude rijbewijs intoetsen en dan liep alles vast. Ik probeerde van alles, niemand gaf gehoor, dus stuurde ik een mailtje naar de prefecture van Auch. Weliswaar ook digitaal, maar daar zat tenminste een mens. Die gaf als antwoord: u moet het gehele dossier op papier naar de prefecture van Nantes sturen. Ik had natuurlijk van alles een digitaal kopietje dus ik printte alles uit en stuurde het op. Het was inmiddels begin oktober. Op de website bleef staan dat mijn dossier onvolledig was.

Stilte. Het werd november. De prefecture van Nantes nam de telefoon niet op en beantwoorde geen mails. Ik ging naar mijn verzekeringsman omdat  wij een verzekering voor juridische zaken hebben en die konden mij misschien helpen met bellen. Dat kon niet, maar de verzekeringsman belde zelf een landelijk telefoonnummer. Na 20 minuten wachten gaf hij het op en gaf mij de gegevens. Als je belt komt er een menu met 8 mogelijkheden en achter elke mogelijkheid zit weer een menu, enzovoort. Terwijl je dat Parijse Frans ontcijfert, zetten zij er een leuk muziekje achter.

Maar nu wist ik tenminste hoe ik iemand kon bellen. Dat deed ik. Na een uur wachttijd hoorde ik dat zij alleen hulp konden geven als mijn oorspronkelijk rijbewijs Frans was.

Ik mailde nog eens naar Auch. Ze vertelden dat er een helpdesk is in de prefecture voor mensen die problemen hebben met internet. Ik naar Auch. Met alle gegevens. De meneer was verbaasd dat ik kwam, ik had alles goed gedaan. Ik wees hem erop dat de website bleef melden dat het onvolledig was. Hij haalde er een expert in rijbewijzen bij en samen keken zij. Alles was goed. Ik accepteerde het niet, liet ze nog eens kijken. En daar kwam het: u heeft een niet-Frans rijbewijs, u kunt niet digitaal, u moet opnieuw beginnen met een ander dossier en ook dat moet naar Nantes. Opgelucht deed ik dat. Alles weer naar Nantes, nu aangevuld en aangetekend. Het was inmiddels december.

Maar nu zag ik de Kerstvakantie aankomen en vanaf half januari zou ik vijf weken op vakantie gaan. En dan kwam ik dicht bij 25 februari. Ik belde de prefecture van Nantes, die nu een wachtrij had. Dat was maar een half uur wachten. Een meneer vertelde me dat het heeeeeel lang kon duren. Hoe lang dat kon hij niet zeggen. Hij kon wel mijn dossier van oktober vinden en dat was goed.

Ik liet het verder maar. Begin februari kreeg Roelof post uit Nantes, ik zat nog in Singapore. Ze hadden mijn dossier van oktober geopend en er ontbrak het een en ander aan. Natuurlijk precies de spullen die ik in december had toegevoegd. En de foto was niet goed.

We moesten wachten tot ik thuis was. Foto opnieuw, spullen aangevuld, aangetekend weg.

Mijn verjaardag passeerde. Ik ging rijden met een verlopen rijbewijs. Dat voelt niet lekker. Maar in februari kun je niet alles met de fiets doen. En ik verdomde het om Roelof voor mij te laten rijden.

Op 7 maart kwam een brief uit Nantes met een Attestation de depot de permis conduire, een Aviertje met allemaal Franse tekst en mijn foto. Daarmee kon ik autorijden. Ik moest mijn oude rijbewijs opsturen. Naar Nantes. Aangetekend.

Ik ging enkele dagen naar Nederland. Zonder Attestation, een Nederlandse politieman zou me vierkant uitlachen. Gelukkig wilde Toon ons naar de Keukenhof rijden.

Op 9 april kreeg ik mijn rijbewijs. Zeven maanden na het begin van de procedure. Gratis, dat wel. En helemaal goed, zelfs Sint Oedenrode is goed geschreven. Met BE, zodat ik met de aanhanger mag rijden en zelfs 15 jaar geldig. Dan ben ik 85!

Ik verwacht binnenkort weer post uit Nantes. Ze vinden vast nog ooit het dossier dat ik in december heb opgestuurd. Maar dan ga ik niet antwoorden.

Want NU ga ik alle mails, alle dossiers, alle kopiën, alle smsen, alle telefoonnummers en één Attestation WEGGOOIEN!

Ik heb toch zo'n medelijden met Macron.