Taule is af

In 2010 zijn we begonnen en nu is de laatste hand aan Taule gelegd. Zes jaar dus. De Grote Renovator is al twee jaar geveld door een hernia, dus de werkzaamheden liggen al die tijd al op een heel laag pitje.

Maar het was een moeilijk klusje, dat nog wachtte. Het balkon. Dat is van beton, daarop ligt een waterdicht zeil en daar weer op liggen tegels. De tegelzetter wenste geen voorzieningen te treffen voor de afwatering, dus het regenwater gutste gewoon over de zijkanten. Daardoor werd alles onder het balkon nat van het spatwater.

Roelof, en veel vrienden, klussers en winkelbedienden hebben zich gebogen over het probleem: hoe maken we een nette afvoer zonder dat we de tegels van het terras beschadigen.  Roelof kwam zelf met de oplossing:

Hij heeft een metalen hoeklatje rondom het balkon op de tegels geplakt. De hoeklatjes leiden het water naar een hoek van het balkon en komen daar uit boven een 'stadsuitloop':

Er staat een bamboe stok in de uitloop omdat het lawaai te dempen van vallend water, maar die helpt daar niet tegen.

Echt mooi is het niet. Maar het werkt. De afvoer mondt uit in de afvoer van het terras.

Omdat het terras onder het balkon nu droog blijft, konden we gaan puzzelen over de water aanvoer en afvoer en de electriciteit op dat deel van het terras. Er was een kraan, een afvoer en een stopcontact gemaakt voor de bouw destijds. Die kun je zien in de bovenstaande foto, naast de opgeklapte stoel tegen de muur. Maar helaas zitten ze op de verkeerde plek.

We wilden graag de slangen uit het zicht en een gootsteen maken voor de afvoer. Als je daar een gootsteen maakt, kun je niet meer tussen de gootsteen en de tafel door. We kunnen de plek niet wijzigen, de slangen komen daar uit een muur van 60 cm dik, waar inmiddels aan de binnenkant een complete keuken tegenaan is gebouwd. 

Dit is de oplossing:

Het rechtse deel dient alleen maar om de slangen te verbergen. En de gootsteen is zo veel meer naar links geplaatst, je kunt nog mooi tussen de tafel en de gootsteen doorlopen.

Maar het vervelendste werkje moest nog komen. Roelof moest van mij een hek om het balkon maken. Dat vindt hij volkomen onzinnig, hij is zelf de enige die ooit op dat balkon komt en hij valt er vast niet af. De balkondeur is zo goed gesloten dat ik zelfs de sleutel niet omgedraaid krijg. Maar ik wilde het toch, voor mij was het huis niet af zonder een hek om het balkon.

Ook hier bij zat er wat tegen. De metalen strips die de tegelzetter tussen de tegels had aangebracht, bleken lang niet sterk genoeg om de palen voor het hek aan vast te zetten.

 Dus werd er weer geimproviseerd. Bij elke paal werd een steunbalkje vastgemaakt.

De constructie en de kettingen zijn niet erg sterk. Je kunt dus nog steeds van het balkon vallen.  Maar de kettingen hebben iets feestelijks, net slingers.

Ik ben tevreden. Roelof bedenkt nu nieuwe projecten, binnen, achter de computer. Hij is weer opnieuw geveld, nu zonder aanleiding maar wel weer in oktober. Zucht.

Maar Taule is af!

Jacht op wilde zwijnen

Ze jagen vaak in de omgeving van ons huis. Op vossen, reeën en wilde zwijnen, maar er kan ook wel eens een haas, fazant of patrijs tussen zitten.

Tegenover ons huis is een enorm maïsveld van Regis. De maïs staat nu hoog. Het veld sluit aan bij de bossen van Gondrin en is dus een geliefde verstopplek voor wilde zwijnen. Vanmorgen was het raak. Of mis, het is maar hoe je er tegenover staat.

Het veld wordt van drie kanten bewaakt door oranje mannetjes met geweren (en vaak een stoel) ( en als het erg zonnig is een parasol). Vanaf de vierde kant komen de drijvers en de honden. Je hoort vrijwel voortdurend de honden janken, verder af en toe de toeter van een hoorn en heel soms schoten. Maar als ze vlak naast je huis schieten, dan schrik je je te pletter. Moby de poes was in het klushok gaan zitten van angst.

Tijd voor wat plaatjes. Zoals een jager die de honden volgt:

 Twee collega's die hem volgen:

 en dan besluiten dat het te ver lopen is en ook nog omhoog:

 Een wachtrijtje jagers:

 De luie jagers komen met de auto omhoog met de auto:

Ik blijf op mijn terrein en moet dus de foto's van veraf nemen. In Frankrijk gebeuren voortdurend jachtongelukken, gelukkig schieten ze meestal elkaar dood, maar het kan dus ook een wandelaar of buurvrouw zijn die het loodje legt.

En dan nog een filmpje om het geblaf van de honden te laten horen, het is erg kort.

Ik maak ook altijd een praatje met de mannen. Hoeveel hebben jullie er vandaag geschoten? Veertig mannen, 60 honden, vier uur werk?
EEN wild zwijn.

Cultuur

We wonen nu vier jaar full-time in Frankrijk, maar hoe langer je er bent, hoe minder je ervan snapt. Cultuur bedoel ik.

Vorig jaar was er een feest (lees: gezamenlijke maaltijd) in het dorp. Lekker aan lange tafels buiten zitten, iets eten en heeeel veel drinken. Er was een Alerte Orange, een waarschuwing voor slecht weer. Prompt en zonder discussie wordt alles in de Salle Polyvalente (de gymzaal) opgesteld. Niemand kijkt naar de buienradar, niemand discussieert. Als de overheid een weers-waarschuwing geeft, dan gehoorzamen we allemaal. Het regende niet eens!

Nu was er drie dagen nationale rouw vanwege Nice op 14 juli. De gemeente Courrensan vierde op 15 juli 'Quatorze juillet'. Allemaal gezellig bij elkaar, worstjes op de bbq en een brulot (armagnac met suiker en stukjes citrus, opgewarmd en aangestoken). Ik ging er van uit dat dat niet doorging, vanwege de Nationale Rouw. Als ze bij een Alerte Orange meteen gehoorzamen, zullen ze de Nationale Rouw wel zeer serieus nemen. Dus wij gingen niet. Hoorde ik achteraf dat het gewoon was doorgegaan. En die Nationale Rouw dan? Oh, zo legden ze me uit, dat betekent alleen dat de Franse vlag op het gemeentehuis halfstok hangt.

De zondag nadat de redactie van Charlie-Hebdo werd uitgemoord, was heel Frankrijk eensgezind aan het demonstreren tegen geweld. Zoveel meer doden in Parijs en Nice gingen verder gewoon voorbij aan de Gers en Courrensan. Misschien raken ze gewend.

Deze week was het feestweek in  Courrensan. De Nationale Rouw is inmiddels opgeheven, dus zelfs ik kon zonder gewetensbezwaren mee-feesten. Dit keer wil ik verhalen over een avondje klaverjassen, dat hier Belote heet.

Ik kan niet klaverjassen en dat is vrij bijzonder, want ik ben opgevoed met toepen, rikken, hartenjagen en bridgen. En dat is allemaal zo'n beetje hetzelfde. Maar ik heb samen met Jean toch mooi maar een avondje Belote geleid. Jean is de voorzitter van ons Comité de Fêtes, meestal valt hij in slaap tijdens de vergaderingen. Gelukkig speelden zijn vrouw en dochter mee met de Belote, dus bleef hij wakker om hen te volgen.

Dat is Jean, rechts op de foto. Je ziet wel dat het woord 'gezellig' nog niet is uitgevonden in Courrensan.

Ze delen hier de kaarten tegen de wijzers van de klok in. Dat ziet er heel gek uit! Probeer het zelf maar eens, je wordt er een beetje dol van.

Dit is de prijzenkast, vijf tafels met spullen. De linkse tafel is voor het enige stel dat 4 rondes gaat winnen: een fles Floc en een set kaarten in een leren hoesje. De andere tafels zijn voor stellen die steeds minder spellen gewonnen hebben. De laatste tafel heeft twee gratis consumpties. Voor enige stel dat niks zal winnen. Het ingenieuze systeem dat voor deze verdeling zorgde, snapte ik pas toen we in de vierde ronde zaten.

Normaal duurt een ronde, die bestaat uit een hoop potjes, ongeveer drie kwartier, tot er een koppel 1500 punten heeft. We begonnen om 9 uur (dus half tien), om half één moest het ongeveer gedaan zijn.
Maar er ging in de eerste ronde meteen iets mis, een tafel presteerde het om anderhalf uur te spelen. Toen was het zoiets als 1502-1498. Wel spannend dus. Maar iedereen moest wachten. Ik belde Roelof dat hij maar vast naar bed moest gaan. Uiteindelijk was ik om twee uur thuis.

Op zo'n lange avond bedenk ik, dat het allemaal toch ook wel weer op Nederland of zelfs Brabant lijkt. Samen klaverjassen, doen mensen dat nog in Nederland?

Vogelpraat

Tijdens mijn buiten-ontbijt was er een vogel keihard aan het zingen/schreeuwen. Ik heb heel lang moeten zoeken wat voor soort het was en nog ben ik niet helemaal zeker. Luister je mee?

Mijn eerste idee was een roodborsttapuit. Volgens mijn boekje is die gemakkelijk te zien en dus te identificeren omdat hij zichtbaar boven in een boom zit te fluiten. Ik heb een uur besteed om te zoeken met een verrekijker, maar niks hoor. Hij zat wel hoog in de boom, dat wel. Het kan dus ook een tapuit zijn. Of zelfs iets heel anders.

Ik kan mijn lol wel op met de vogels hier. Onlangs vloog het nestje koolmezen uit. De kast hangt juist voor het keukenraam van de annex en ik kon het hele proces goed volgen. Maar het is toch moeilijk te tellen hoeveel er uitvlogen. Ik zag er twee die buiten gevoerd werden voordat ik doorhad dat het uitvliegen was begonnen. Toen zag ik er vijf uitvliegen. De hele familie vertrok, maar er zaten nog mezen in de kast. Eentje zat er zelfs steeds in het vlieggat, ik was erg bezorgd. Uren later kwam de hele mezenfamilie terug en nam de laatste 1, 2 of 3 mezen mee. De familie is gemakkelijk te spotten, ze piepten al twee weken IN de kast en nu piepen ze in een boom bij de beek.

Veel eenvoudiger is het als je een camera in in de kast hebt. Ik doe nog steeds het dagboek van de koolmees van Beleef de Lente, kijk maar op Koolmees junior. De live koolmees zit op camera 2 en 3.

Nu de koolmezen hier weg zijn, is hun piepkoor overgenomen door het kastje met pimpelmezen in de grote boom achter het huis. Er is maar één ouder die daar voert. Deze ouder heeft een efficiënt voergedrag. Hij/zij vliegt van de boom naar de bosjes aan de zijkant, waar de lege bosuilkast hangt, en komt vrijwel meteen terug met voer. Een rondje voeren kost ongeveer een minuut. Ik kan het elke morgen checken als ik mijn tanden poets voor het badkamerraam van de annex (elektrische tandenborstel die om de 30 seconden een seintje geeft). Ik hoop dat ze snel uitvliegen, want de ouder moet bekaf zijn (BEKaf is dat voor vogels bedacht?).

We hebben ook de vaste zwarte roodstaart, die is aan het voeren. Maar het kastje zit aan het slaapkamerraam bij de oprit en is dus niet zo goed in beeld.

Annex, keukenraam, oprit ......... Je ziet dus dat je toch echt een keertje moet langskomen om mijn blogs te kunnen volgen.

Van ons!

Van ons: het terreintje waar 's zomers het zwembad staat en waar ik in de winter heerlijk in de zon kan zitten

Van ons: de groentetuin waarin we allebei met zoveel plezier werken en die ons het hele jaar door lekkere verse groenten en fruit geeft.

Van ons: de vijver die het hele jaar goed is om te sproeien, en waar je zo lekker bij kunt zitten.

Van ons: het schattige pomphuisje dat Roelof deze week gemaakt heeft.

Van ons: het geluid van de beek, die altijd maar doorkabbelt, hier tussen de koolzaad.

Van ons: het boske waarin ik zoveel bloemenzaad heb gestrooid, maar die eigenwijs zijn eigen bloemen voorrang geeft.

Van ons: de boomgaard waar nu de appelbomen bloeien.

Van ons: dit hele terrein waar de nachtegaal probeert boven het geluid van de wind uit te komen.

Eindelijk echt van ons.

Het terrein van Yves

Op 19 april 2010 hebben we Taule gekocht. Afspraak was dat we het terrein achter de tuin, ongeveer 3000 m2 wildernis, ook zouden kopen. We hadden een overeenkomst met de eigenaar Yves. We betaalden op die dag alles ineens, Taule en het terrein. De aankoop van het terrein zou 'later' plaatsvinden.
Daarna hebben we jarenlang gebeld, gesmeekt, gedreigd en een advocaat in de arm genomen. Niets hielp. Eerst bleek dat het land precies in kaart gebracht moest worden. Dat hebben we geregeld en betaald. Een géomètre kwam en plaatste oranje paaltjes. Daarna bleek dat de Safer, een boerenorganisatie die streeft naar het behoud van landbouwgrond, er iets over mocht zeggen. Dat werd geregeld, de Safer gaf toestemming. Uiteindelijk bleek dat er teveel hypotheek op de grond van Yves ligt, waardoor hij niets kon verkopen. Iedereen wist dat Yves compleet failliet was, de notaris, de klerk van de notaris, de hele buurt inclusief Regis en heel Courrensan, maar wij wisten het pas in 2013.

Het zwarte blokje is ons huis, geel gemarkeerd is het terrein:

In 2014 hebben we het terrein in gebruik genomen. De enorme braamstruiken werden geveld en Roelof begon het terrein te maaien. In 2015 hebben we de vijver, de boomgaard. de groentetuin en het boske aangelegd.

In maart 2016 belde Yves op een zaterdagavond dat de koop van het terrein nu kon doorgaan. Ik dacht dat hij dronken was, maar het bleek te kloppen. En dus kwamen we weer bij de notaris terecht, dezelfde notaris die we honderden keren gebeld hebben. Ik hoop haar hierna nooit meer te zien.
Het was Roelofs verjaardag. Hij kreeg een cadeautje van in totaal ongeveer 7000 euro. Omdat het al betaald was, leek het echt wel een cadeau.

Het ging allemaal heel vriendschappelijk. Tot onze verbazing schijnt Yves ineens alle hypotheken afgelost te hebben. We denken dat hij de bankrekening van een oude tante (die niet toevallig enkele dagen eerder overleed) heeft geplunderd. Of dat hij de tirelire heeft gewonnen. Of dat de bruidsschat voor zijn Kameroense vrouw betaald is. Of dat hij zijn gehele bezit aan de Chinezen verkocht heeft.

De verkoop werd geregeld door een enorme stapel papier die we niet van tevoren hadden kunnen lezen. Een groot deel betrof de mededelingen dat de hypotheken waren opgeheven. We hebben een vaag idee wat we getekend hebben.

Vervolgens kregen  we een 'attestation' van anderhalve pagina, dat de verkoop vast legt. Met daarin de zin dat wij vanaf deze dag het terrein bezitten, dat we het echt als enige vrij van huur kunnen gaan gebruiken. Wat we dus al jaren deden.

Het venijn zit altijd in de staart. De inschrijving van deze akte in alle Franse registers gaat ongeveer anderhalf jaar duren. Waarbij Roelof meteen verzuchtte: dan hebben er dus in totaal acht jaar over gedaan.

Maar het was toch wel een leuke verjaardag.

Koolzaad van veraf en van dichtbij

Het koolzaad bloeit. Van dichtbij is het niet zo'n geweldige plant die ook nog eens erg stinkt naar kool. Maar van veraf, tussen de heuvels, is het spectaculair. Mooier dan zonnebloemvelden. Ik probeer dat in foto's te vangen.

Koolzaad met de besneeuwde Pyreneeën op de achtergrond (klik op de foto voor een vergroting, net boven het koolzaadveld zie je de hoogste berg, de Pic du Midi):

Koolzaad met Taulet linksboven (iets links daaronder wonen wij, er is een klein stukje huis en een stukje schuur zichtbaar):

Koolzaad met de watertoren van Lagraulet op de achtergrond:

Koolzaad bij onze vijver. Gewoon 'onkruid':

Van het zaad wordt olie geperst. Een hectare levert ongeveer 1500 liter olie op. Tenminste als ik  buurman Regis goed citeer.